> okręg wileński > gmina rejonowa Wilno > miasto Wilno > Kościół Św. Trójcy
Wilno. Kościół Św. Trójcy
Wilno. Kościół Św. Trójcy

Kościół Św. Trójcy | Wilno

Rok budowy (przebudowy): XV, > 1749
Współrzędne geograficzne:
54° 40'52.97"N, 25° 17'8.20"E

Albumy zdjęć

Wybrane zdjęcia

Wilno. Kościół Św. Trójcy

Wieże kościoła, wzniesione w drugiej połowie XVIII w Foto © Ê. Øàñòî¢ñê³ |

Wilno. Kościół Św. Trójcy

Kościół Świętej Trójcy w Wilnie, obecnie (od 2005 r) Sanktuarium Miłosierdzia Bożego Foto © Ê. Øàñòî¢ñê³ |

Wilno. Kościół Św. Trójcy

Prezbiterium Sanktuarium, fotografia z Wikipedii Foto © Ê. Øàñòî¢ñê³ |

Kościół Świętej Trójcy w Wilnie

W obecnym miejscu istniał kościół już w XV wieku, prawdopodobnie drewniany. Nie wiadomo, kiedy wzniesiono kościół murowany, gotycki. W 1536 roku król Zygmunt I ufundował przy kościele szpital. Pierwszy kościół murowany przebudowano prawdopodobnie w 1749 roku po pożarach, które spustoszyły miasto. Wzniesiono wtedy dwie wieże, nowe prezbiterium, a w miejscu gotyckiej apsydy – nowy portal. W latach 1781-1805 proboszczem kościoła Św. Trójcy był Marcin Poczobut – słynny astronom i rektor uniwersytetu wileńskiego.

W 1821 roku gmach szpitala przejął rząd rosyjski na szpital wojskowy, a kościół przekształcono w cerkiew. W latach 1846-8 został przebudowany w stylu rosyjsko-bizantyjskim i zatracił całkowicie swój pierwotny charakter. Zwrócony katolikom w roku 1919; był prowadzony przez Siostry Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo. Zaniedbany w czasie LSSR. W 1968 zawaliła się część kościoła; w 1971 odbudowano gotycką apsydę.

Z obecnego wyglądu kościoła można wnosić, że postanowiono przywrócić mu wygląd nadany w drugiej połowie XVIII wieku. W odtworzonej uprzednio apsydzie przebito portal.

Obok kościoła zachowała się dwukondygnacyjna kamienica z XVI-XVIII wieku, gdzie na parterze znajdował się przytułek, a na piętrze plebania kościoła Św. Trójcy.

A.O.

Na podstawie:
Juliusz Kłos,
„Wilno, Przewodnik Krajoznawczy”,
Wydawnictwo Oddziału Wileńskiego Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, Wilno 1923
Tomas Venclova,
„Wilno”, R. Paknio Leidykla 2001, 2002