UŁŁA – parafia p.w. Św. Trójcy. [dawniej: Św. Łukasza lub Św. Ducha ].
XVI – początki chrześcijańskiej świątyni przy warowni obronnej.
W XVI w. funkcjonowało tu miasteczko przynależne rodom Kiszków, a później Żabów, przy nim to ok. 1558 r. rozpoczęto budowę obronnego zamku, jaki istniał tu najwyżej do 1667 r. Z powodu braku dokumentów na temat pierwszej fundacji świątyni (nie wiadomo jakiej: prawosławnej czy katolickiej?) nazwiemy ja umownie chrześcijańską, bo jedno nie ulega wątpliwości zarówno Kiszkowie jak i Żaby to rody słynne z fundacji świątyń (choć w przypadku tych pierwszych, w pewnym okresie mógł być to nawet być zbór protestancki).
1669 – budowa kościoła p.w. św. Łukasza.
W 1669 r. na terenie miasteczka, lub jak chcą inne źródła na placu po zrujnowanym w wojnach zamku, rozpoczęto budowa drewnianego kościoła p.w. św. Łukasza. Fundatorami miał by być Eustachy Łukomlski.
1678 – osiedlenie zakonu Dominikanów.
Nieco później w 1678 r. powstała też fundacja dominikańskiego klasztoru i kościoła p.w. Świętego Ducha, na fundamentach dawnego zamku na półwyspie przy połączeniu rzek Uły i Dźwiny. Była to tzw. „rezydencja” zależna od klasztoru w Czasznikach.
1744 – kaplica w parafii Połock
Dokument synodalny z 1744 r. rysując podział diecezji na dekanaty i parafie umieszcza na terenie połockiej parafii miejscowość Utta (może błąd w przepisaniu i chodzi o Ułła). Świadczyć to może o istnieniu tu kościoła czy kaplicy zakonnej.
1752-1758 – stacja misyjna kolegium jezuickiego z Witebska.
W tym czasie prowadził tu duszpasterstwo dojazdowe misjonarz jezuicki o. Michał Kaczanowski TJ, jaki do roku 1758 dojeżdżał z Witebska.
1782 – likwidacja klasztoru przez Dominikanów.
Jeszcze w 1772 r. przy klasztorze dominikańskim (Św. Ducha i Ofiarowania NMP.) mieszkało 4 kapłanów. W tym czasie miasteczko Uła liczy (w poł. XVII w.) 187 domów zasiedlonych przez ok. 600 osób. Niestety po 1782 r., z powodu zabranie uposażeń majątkowych (przez rodzinę fundatorską: Przysieckich), które stanowiły własność funduszową klasztoru dominikanów, powstały trudności ekonomiczne jakie przyczynią się do likwidacji tej placówki przez zarząd Prowincji Dominikanów. Natomiast w wyniku II rozbioru Rzeczpospolitej znalazło się miasteczko od 1793 r. na terenie Rosji.
1800 – odrodzenie parafii św. Ducha.
Dopiero w 1800 r. nastąpiła odbudowa parafii św. Ducha [fundatorem był tym razem Ignacy Reut – marszałek lepielski, który wznowił dotacje dla kościoła]. Rok później wszystko pozwoliło na tzw. „demembracja parafii”, jaka oficjalnie została ogłoszona dnia 15.VII.1801 r. przez ks. prałata Stanisława Szantyra (z woli ks. abp. Siostrzeńcewicza).
1801-1808 – proboszczem ks. Franciszek Ksawery WEJŁŁO.
1808-1811 – proboszczem ks. Antoni LATKOWSKI.
1811-1819 - proboszczem ks. Karol ZUBRZYCKI.
1819-1820 – proboszczem ks. Antoni SUSZYŃSKI.
1821-1822 – proboszczem ks. Jan ALCHIMOWICZ.
1822-1826 – proboszczem ks. Jerzy SZYMAŃSKI.
1826-1830 – proboszczem ks. Paweł WIKIEROWICZ.
1830 – proboszczem ks. Jan KUCZYŃSKI.
1834 – proboszczem ks. GAŁECKI (dziekan) i ks. SULŻYCKI.
W latach: 1840-1843 r. mieściła się w tej miejscowości kapelania bernardyńska, w Ule funkcje administratorów parafii albo posługę wikarych spełniali więc Bracia Mniejsi.
1843 – likwidacja majątku kościelnego.
W roku 1841 na terenie parafii znajdują się kaplice w miejscowościach: Nikołajew, Obol, Niezhołow, Puliczierz. Władze carskie zabrały uposażenia kościelne wyznaczając tylko dla proboszcza niewielka pensje roczna.
Do 1848 – proboszczem ks. Jan KUCZYŃSKI.
Przez dłuższy czas był tu proboszczem ks. Jana Kuczyński gdyż odnajdujemy zapisy o pracy tego kapłana [R-moh-1849], jaki według zapisów wieku 60 lat zmarł w poprzednim roku w Ule.
W pracy parafialnej pomagali ponadto inni kapłani i tak: w 1848 r. – ks. Franciszek Al. Raczkowski a później w 1849 r., wikarym był zakonnik ks. Angelus Tortyłło [OFM obserwant]. W roku 1852 brak wikarego.
1848-1854 – proboszczem ks. Gabryiel ONOSZKO.
Obsługiwano w tym czasie [1848 r.] nieco mniejszy obszar bo tylko kaplice w miejscowościach: Niezhołów, Teklinwil, Obol. Spornym jest natomiast czas urzędowania jako proboszcza ks. G. Onoszko, niektóre informacje mówią nawet o roku 1844. W 1854 r. wikarym jest o. Piotr Werpechowski OP, prawdopodobnie po rozwiązaniu któregoś z okolicznych klasztorów (może Chatajewicze) otrzymał prawo do pracy w Ule. W 1853 r. rozpoczęto budowę murowanej świątyni.
1855 – proboszczem o. Piotr WARPECHOWSKI OP.
Nie wiele wiemy na temat jego osoby, poza tym że zajął miejsce proboszcza po odejściu ks. Onoszko.
1856-1863 – proboszczem ks. Szymon JAKUSIEWICZ.
Wspomagał go w pracy jako wikary od 1857 r. ks. Jerzy Motuz, jaki znacząco włączył się w trwającą w latach 1853-1864 budowę nowego kościoła. Dalej w posłudze duszpasterskiej pomagali: 1862 – ks. Michał Bielski [w], 1863-1864 - ks. Szymon Missiuno [w].
1864-1878 – proboszczem ks. Jerzy MOTUZA.
W 1864 r. zakończono budowę murowanej świątyni, przez kolejne lata w pracy duszpasterskiej nowemu proboszczowi pomagali: 1866 - ks. Kazimierz Radziszewski [w], 1868 - ks. Konstanty Iwaszkiewicz [w], 1871 - ks. Jan Bugien [w].
Obsługiwano w tym czasie [1869 r.] kaplice w: Szlaszczennice, Niezhołowo, Teklinwill, Obol, Lachowo, Połnozierze.
W 1873 r. widzimy już nowy podział administracji, bo obsługiwano nieco mniej kaplic, i tak były to: Obol, Niezgołów, Teklenwil (cm.), Liachów. W tym roku nie ma też księdza wikarego w parafii.
1878-1886 – proboszczem ks. Franciszek BALTUNOWICZ.
1882 r. pożar poczynił spustoszenia w kościele, spaliły się sklepienia, dach, organy i inne cenne rzeczy wyposażenia. W 1886 r. na terenie parafii istniały kaplice w Niezhołowie, Teklinwil, Obol, Lachowo.
W roku 1889 pożar miasteczka, w jakim spaliły się 2 cerkwie i 287 domów.
1893-1894 – proboszczem ks. Józef ZELWO
Są to kolejne lata odbudowy kościoła. Natomiast nazwisko proboszcza wiadome jest z wspomnienia o jego śmierci.
1894-1902 – proboszczem ks. Jan BUŁŁO.
1896 r. nastąpiło poświęcenie nowej świątyni przez posługę bp. Franciszka Symon. Obsługiwano wtedy dodatkowo kaplice w miejscowościach: Puljeziero, (z 1800 r.), Nizgałowo, Teklinwil, Obol, Lachow (z 1863 r.). Parafia liczyła w 1896 r. aż 5115 katolików,. a liczba ta wciąż wzrastała i za trzy lata podano już o 349 osób więcej.
1903-1906 – proboszczem ks. Augustyn JUCHNO.
W roku 1905 parafia liczyła 5865 katolików. Proboszcz nauczał religii w Kordońskiej szkole.
1907 – proboszczem ks. Jan KONOPACKI.
1908-1909 – proboszczem ks. Władysław MIRŻWIŃSKI.
Początkowo jest tu dwóch kapłanów, bo pomaga: 1909 – ks. Bronisław Kalwaso (w)
1909 – proboszczem ks. Walerian MACKIEWICZ.
1910 – proboszczem ks. PILECKI.
W 1910 r. obsługiwano na terenie parafii kaplice w miejscowościach: Niezgaljewo, Tekliwil, Obol, Ljachow, Puljeziero.
1911-1914 – proboszczem ks. Antoni KOZŁOWSKI.
W tym czasie, np. w 1911 r., parafia liczy 5865 katolików. Wiosną 1914 r. rozpoczęto prace remontowe, finansowane z opodatkowania parafian. W dalszym ciągu na terenie parafii istniało kilka kaplic.
1919 – proboszczem ks. Józef BORODZIULA.
Proboszcz pochodził z tej samej parafii, było mu więc łatwiej prowadzić rozległą prace duszpasterską, w oparciu o miejscowych ludzi bo w tym czasie administrował kilka okolicznych kościołów.
1923-1937 – proboszczem ks. Stanisław CYBULEWICZ.
12 sierpnia 1936 r. kościół przez władze bolszewickie zajęty został pod skład ziarna i wtedy nastąpiło czasowe aresztowanie proboszcza. Później był krótko na wolności [mieszkał w Ule jeszcze 22.I.1937 r.]. Według innych informacji został aresztowany ponownie 22.IX.1937. i kilka dni później zamordowany.
1937 – 1944 – bez kapłana.
W latach 1941-1944 r. tereny te okupowane były przez wojska Niemieckie, dając jednocześnie choć małą namiastkę „odwilży religijnej”, kiedy to nie prześladowano już za zbiorowe modlitwy w domach. Możliwe było wtedy nawiązanie kontaktu z duchownymi jacy z przybyli z obszaru diecezji wileńskiej podjęli akcje misyjne na terenach diecezji mohylewskiej, jakie od dwudziestu paru lat poddawane były działalności zorganizowanej ateizacji i bezbożności.
1944-1989 – w ateistycznym państwie ZSRR.
Czas jaki nastał po powrocie w te tereny administracji sowieckiej charakteryzował się licznymi represjami wobec postaw religijnych i doprowadził do całkowitego zrujnowania kościoła zamieniając go na klub dla okolicznej ludności a po zdewastowaniu obiektu stał się po prostu „śmietnikiem”.
1990 – 2000 – proboszczem ks. Mieczysław JANCZYSZYN.
Po zarejestrowaniu wspólnoty religijnej, jako parafii p.w. Św. Trójcy nastąpiło 14.VII.1992 r., wtedy też staraniem mieszkającego w Lepielu proboszcza rozpoczęto odbudowe zniszczonej świątyni. Poświęcenie kościoła miało miejsce w dniu 18.09.1999 r. W pracy katechetycznej pomagało zgromadzenie sióstr Zmartwychwstanek, zwłaszcza s. Zofia Raczyło i s. Barbara.
2000 –2001 – proboszczem ks. Kazimierz GWOZDOWICZ.
Proboszcz zamieszkał w rejonowym mieście Bieszankowicze i z tego miejsca dojeżdżał co niedziele do Ułły. Ponadto odprawiano Msze św. w kaplicach położonej na cmentarzach miejscowości: Szodziki, Nikołajewo i Buboli (ta ostatnia tylko na pogrzeby).
2001-2003 – proboszczem ks. Alech BUDKIEWICZ.
Proboszcz nadal mieszka w Bieszankowiczach, a na terenie parafii powstaje nowa kaplica w Kordonie oraz dalej obsługiwane są kapliczki Buboli i Nikołajewie.
2003-2004 – proboszczem ks. Paweł SAMSONOW.
Dojazdy proboszcza prowadzone były z rejonowych Bieszankowicz gdzie mieszkał on sam jak i wspomagające prace duszpasterskie w parafii siostry ze Zgromadzenie Urszulanek.
2004-2005 – proboszczem ks. Ignacy SANUTA.
Częste zmiany duchownych nie sprzyjają pracy duszpasterskiej ale mimo to można zaobserwować integracje wśród najmłodszej części parafii objętej przez regularną katechizacje prowadzoną staraniem sióstr urszulanek.
адказаць