poszukuje blizszych informacji o moim wuju ks.Henryku Drahel i prawdopodobnie jego bracie ,a moim dziadku Franciszku Drahel
OBOREK - POŁACZANY
Wstęp
Warto pamiętać że początki tej fundacji sięgają dwóch pobliskich miejsc kultu Gruzdowa i Połoczan. Otóż
w poł. XVII w. w pobliskich Połaczanach istniała parafia katolicka, którą od 1669 r. prowadzili Dominikanie Parafia wspomniana jest przez dokument Synodu Sapiehy jako osobna obok należącego do dekanatu Radaszkowickiego kościoła w Gruzdowie.
Ok. 1720 r. kościół w Połaczanach zaliczono jako filialny Gruzdowskiej parafii.
XVIII w. - nowa kaplica filialna w Oborku.
W 1720 r., dokonano budowy nowej drewnianej świątyni w Gruzdowie. Usytuowana ona była nieopodal majątku Gruzdowo, w wiosce Oborek na skrzyżowaniu dróg postawiono kaplicę ku czci św. Rocha z obrazem odbierającym cześć jako cudowny
1773 – fundacja przez Ogińskich kościoła w Oborku.
W 1773 r., po cudownym ocaleniu mieszkańców okolicy Oborka od zarazy cholery, wyznaczono nowe miejsce na grzebanie umarłych przy kościele pw. Narodzenia NMP i św. Rocha, a fundatorem budowy tego kompleksu był książę Franciszek Ksawery Ogiński. W granicach parafii znalazły się miejscowości: Gruzdowo i Oborek oraz majątki: Bludaw, Kabyłki, Łapińcy, Połaczany wraz z zaściankami Czarapy, Słobudka. Parafia liczyła wtedy ok. 300 katolików.
1744 – parafia Gruzdowo-Oborek.
Dokument podziału diecezji wileńskiej z 1744 r. nie wspomina już o Połaczanach, a jedynie wymienia parafie: Gruzdowo-Oborek, i tak od tej pory będzie pełna nazwa parafii, nawiązująca do pierwotnej fundacji w tym miejscu.
W 1744 r. na terenie parafii Gruzdowo znajdowały się następujące miejscowości (prawdopodobnie z kaplicami): Połoczany, Czerepy, Łapince, Kobyłki, Dobkowszczyzna, Oborek, Błudy, Sieczki, Kopacze.
W 1781 r. przy parafii istnieje szkoła dla kształcenia dzieci. W tym roku uczyło się tu 15 uczniów [6 szlacheckich, 5 mieszczańskich, 4 chłopskich]. Rok później dzieci było w szkole 9, a parafia liczyła 263 katolików.
W dekanacie wiszniewskim.
Przy nowym podziale administracyjnym, od 1798 r. parafia Oborek znalazła się w diecezji wileńskiej, jako graniczna parafia dekanatu wiszniewskiego, a była to granica z dekanatem wilejskim w diecezji mińskiej.
W 1842 r. ukazem carskim [z dnia: 25.XII.1841 i 15.XII.1843 r.] przejęto majątki funduszowe parafii, a później także dochody z sum funduszowych, co pozbawiło Kościół środków do działania. Parafia nie była zbyt rozległa, a z powodu na podmokłą okolice także niezbyt liczebna i tak w 1849 r. do parafii należą miejscowości: Oborek, Połaczany, Chocim, Puzele, Wygon Łupince, Czerepy, Połaczany, Kobyłki, Barszcze, Hajowce, Puzle, Hruzdowo, Balowa Przepaść, Biezina.
Ciekawostka może być również fakt, że w 1846 r., na terenie parafii mieszkał filomata Tomasz Zan.
1851-1852 – proboszczem ks. Ignacy ŻABA.
1859-1863 – prob. ks. Antoni JARMOŁOWICZ
W 1860 r. parafia liczyła 548 katolików i należała do dekanatu wiszniewskiego.
1863 – proboszczem ks. Alojzy URBANOWICZ
Po roku 1864 rozpoczęło się zamykanie okolicznych parafii i przerabianie ich na cerkwie prawosławne [np.: Mołodeczno – 1863 r., Chochłowo i Garadziłowo – 1866 r., Chorzów – 1869, oraz Bienica, Markowo, Wołożyn], co powiększa liczebność i obszar parafii .
1867-1870 – proboszczem ks. Tomasz JUREWICZ.
Na tak wielkim obszarze wprost niemożliwym staje się dotarcie duszpasterza do każdego zakątka parafii, a o to właśnie chodziło urzędnikom Rosji zmierzającej do osłabienia roli Kościoła katolickiego w społeczeństwie; jednocześnie ta sytuacja wymusza, że kościół w Oborku staje się jakby „sanktuarium” katolicyzmu na opisywanym terenie.
1870 – proboszczem ks. Augustyn SOBOLEWSKI.
Był zaangażowany w propagowanie języka polskiego w nabożeń-stwach dodatkowych za co został skazany na pobyt w klasztorze.
1872 – proboszczem ks. Justyn CYBULSKI.
Parafia liczyła w 1872 r. 2480 katolików. W 1873 r., w czasie pożaru plebani zniszczeniu uległy księgi metryk okolicznych kościołów: Horodziłowa, Chorzowa i Chochła, a sam kościół tylko „cudem ocalał.”
W 1874 r. zmarł na plebani, w wieku 83 lat, i został pochowany na tutejszym cmentarzu ks. T. Jurewicz, dawny proboszcz oborkowskiej parafii.
1878 – proboszczem ks. Hieronim ROWIŃSKI.
Po dosyć nagłym rozwoju personalnym parafii, jaka w 1875 r. liczyła 3274 osoby następuje ingerencja cenzury w zapisy katalogowe i kolejne schematyzmy diecezji wileńskiej podają nam liczbę 3312 katolików. Parafia należy nadal do dekanatu wiszniewskiego. Obsługiwano kościoły w Chochle, Czernowie, istniała też kaplica cmentarna w Oborku.
1885-1891 – proboszczem ks. Tomasz SYRWID.
W tym czasie parafia liczy 3312 katolików i obsługiwane są kaplice w Chochle, Czerniowie i na cmentarzu w samym Oborku.
1891-1893 – prob. ks. Konstanty WASZKIEWICZ.
W 1892 r. parafia liczy 3493 kat.; kaplice: Oborek (cm.), Chochła, Czernowo.
1893-1900 – prob. ks. Julian EJDZIATOWICZ.
Liczebność parafii: 1893 r. = 3441 kat., 1894 r. = 3483 kat., 1896 r. = 3525 kat.; kaplice na cmentarzu, oraz w miejscowościach Chochłowo i Czerniewo.
1900-1901 – proboszczem ks. Antoni DEKENIS.
1901-1905 – proboszczem ks. Alfons CHALECKI
W 1904 r. parafia liczyła 4520 wiernych.
1906-1910 – prob. ks. Kazimierz CHOLAWO
W 1907 r. parafia liczyła 3721 osób, a spadek zaludnienia wiążąc należy otwarcie okolicznych kościołów np. w Chochłowo.
1910-1917 – proboszczem ks. Bolesław SERAFIN.
W roku 1911 prymicje odprawiał ks. Leon Puchata , 27 letni neoprezbiter urodzony w tej miejscowości.
1919 – proboszczem ks. Stefan ZAPAŚNIK.
1920-1921 – proboszczem ks. Henryk DRAHEL.
W latach 1922-1924 miałby tu pomagać ks. Florian Markowski.
1926-1929 – proboszczem ks. Alfons BOROWSKI.
Cała parafia liczy w 1928 r. ok. 750 katolików i dlatego proboszcz obsługuje również Horodziłowo (660 kat.) w r. 1930 = 769 kat., natomiast cała gmina Połaczany w tym czasie liczy 7183 mieszkańców z tego w Połaczanach mieszka ok. 500 osób, można więc mówić o niewielkiej liczbie katolików w okolicy.
1930-1937 – prob. ks. Antoni MATWIEJCZYK.
W 1931 r. liczebność parafii określano liczbą: 717 kat.
1937-1939 – proboszczem ks. Józef ORZEŁOWSKI.
Możliwe, że prowadzono prace nad pozyskaniem okolicznych prawosławnych dla katolicyzmu.
1941 – prob. ks. Franciszek COFAŁKO (SDB).
1944 – proboszczem ks. Wacław SĘK (SJ)
Początkowo dojeżdżał i przez jakich czas nawet mieszkał tu, Kapłan ten wspomina kościół w Oborku następująco: „niewielki kościół drewniany, sympatyczny znany z cudownego obrazu św. Rocha, którego odpust (...) był tu dawniej obchodzony uroczyście. Zjeżdżała nań cała Mołodeczczyzna, nawet z daleka.” Wspomina także, że na pierwszym powojennym odpuście w dniu 16.VIII.1944 r. było 4 kapłanów. Kiedy jednak ok. 1945 r. ks. Sęk przeszedł na urząd proboszcza do Radaszkowicze, prace dojazdowe przejęła sąsiednia parafia w Chorzowie.
1945-1947 - dojeżdżał ks. Piotr PUPIN.
Później, prawdopodobnie w roku 1947 nastąpiło zabranie budynku kościoła i przeznaczenie go na magazyn kołchozowy, co prowadziło do powolnej jego dewastacja.
1948-1995 – parafianie bez kościoła
W latach 60-tych XX w. rozebrano kościół, pozostały tylko fundamenty i ogrodzenie z ceglana bramą. Uroczystości religijne przeniosły się na parafialny cmentarz, gdzie czasem przyjeżdżał kapłan, od 1989 r. regularnie, w okresie listopadowych dni zadusznych, przyjeżdżał tam proboszcz z Krasnego.
1996-1997 – ks. Edmund DOŁGIŁOWICZ-NOWICKI.
Dnia 25.III.1996 r. nastąpiło zarejestrowanie parafii Połaczany przez władze państwowe, jaka objeła swoim zasiegiem i stary cmentarz w Oborku.
1997-2003 – prob. o. Grzegorz GÓRALSKI (OFM-Cap).
Parafia nie była zbyt wielka liczebnie, bo w czasie wizyty kolędowej w 2002 r. przyjmowano księdza tylko w 121 domach, gdzie zarejestrowano 232 katolików. Msze św. odprawiane były w wiosce regularnie co drugi tydzień, a od roku 2001 już w każdą niedziele.
2003-2005 – ks. Edmund DOŁGIŁOWICZ-NOWICKI.
Rozpoczęto przygotowania pod budowę przy kościele wieży, i obłożenie ścian nowym materiałem budowlanym, tak by budynek uczynić bardziej widocznym jako świątynia.
2005-2007 – proboszczem ks. Siergiej BOROWNIOW
Dnia 01.05.2007 przez posługę ks. bp. Antoniego Dziemianki nastąpiła konsekracja świątyni, p.w. Św. Rocha w Połaczanach.
адказаць