Kościół Pana Jezusa i klasztor Trynitarzy | Wilno

Więcej zdjęć (33) >>

Kościół Pana Jezusa i klasztor trynitarzy na Antokolu

Ufundowany przez księcia Jana Kazimierza Sapiehę i wybudowany w latach 1694-1717, prawie równocześnie z kościołem w Trynopolu. W tym samym czasie zbudowano niewielki klasztor trynitarzy. W klasztorze mieściło się kolegium zakonu i szkoła parafialna.

Kościół obrabowany i zniszczony przez armię francuską w 1812, został w 1864 roku zamieniony na cerkiew. Oszpecono fasadę dobudowując przedsionek. We wnętrzu zniszczono większość pięknych stiukowych rzeźb, ołtarzy i cennych nagrobków. W latach międzywojennych odzyskany i częściowo odrestaurowany. Klasztor przeznaczono na kliniki uniwersyteckie. Od 1993 jest tu seminarium duchowne.

Zbudowany w stylu późnego baroku przechodzącego w rokoko, o zbliżonym do koła (ośmiobocznym) planie świątyni. Nakryty dużą kopułą. Obok fasady dwie wieże o hełmach w kształcie ostrosłupa. Na fasadzie fryz, przedstawiający anioła trzymającego zakonnika i wykupionego z niewoli jeńca (jednym z celów zakonu trynitarzy było wydostawanie z niewoli muzułmańskiej jeńców chrześcijańskich). Niestety, widok fryzu utrudnia dobudowana kruchta.

Dekoracja rzeźbiarska wnętrza niezwykle delikatna i bogata, żywo przypomina wystrój kościoła Świętych Piotra i Pawła, choć jest nieco skromniejsza. Prawdopodobnie wykonana przez Pietro Peretti`ego. Siedem wspaniałych ołtarzy dopełniało pięknego wystroju wnętrza. W jednym z ołtarzy znajdowała się statua Pana Jezusa Antokolskiego, obecnie znajdująca się w kościele Świętych Piotra i Pawła (ołtarz Ecce Homo). Niestety, niewiele z pięknych ozdób pozostało do dzisiaj, a przywrócenie kościołowi pierwotnej szaty nie było już możliwe.

W kościele Pana Jezusa odbył się w 1840 roku ślub wielkiego polskiego kompozytora, Stanisława Moniuszki.

A.O.
Na podstawie:
Juliusz Kłos, „Wilno, Przewodnik Krajoznawczy”, Wyd. Oddziału Wileńskiego Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, Wilno 1923
Tomas Venclova, „Wilno”, R. Paknio Leidykla, Wilno 2001, 2002
Adam Dylewski, „Wilno po polsku”, Świat Książki 2007