> okręg wileński > gmina rejonowa Wilno > miasto Wilno > Pałac Sapiehów
Wilno. Pałac Sapiehów
Wilno. Pałac Sapiehów

Pałac Sapiehów | Wilno

Rok budowy (przebudowy): 1691
Współrzędne geograficzne:
54° 41'54.88"N, 25° 18'50.60"E

Albumy zdjęć

Wybrane zdjęcia

Wilno. Pałac Sapiehów

Pałac Sapiehów. Brama pałacowa po odbudowie Foto © www.lpaminklai.lt |

Wilno. Pałac Sapiehów

Pałac na obrazie z 1840 r. Foto © www.lpaminklai.lt |

Wilno. Pałac Sapiehów

Widok pałacu od północnego wschodu Foto © Zmitser Savelyeu |

Pałac Sapiehów na Antokolu
(Antokolska 13)

W XVII wieku był tu obszerny drewniany dwór. Tu zmarł w roku 1633 wielki hetman litewski Lew Sapieha, fundator kościoła Św. Michała. Pałac murowany ukończono w roku 1691, co uwieczniono w sentencji łacińskiej nad wejściem: „Antokol, wielkich bohaterów z oddawna ustronie, z gruzów wyrastając w budowę ogromną, znużonego wojownika w błogim utrzymuje spokoju. Roku Pańskiego 1691”. (Obecnie tablica jest eksponowana na klatce schodowej biblioteki uniwersyteckiej).

Pałac wzniesiono w stylu późnego baroku. Fasady były zdobione formami architektonicznymi o wielkim bogactwie motywów. Posiadały podcienia arkadowe wsparte na kolumnach (obecnie zamurowane). Otoczony ogromnym, pięknym parkiem z wspaniałymi alejami, fontannami. Bramy wjazdowe do posiadłości o pięknej architekturze (zniekształcone przebudowami lub zamurowane). Wnętrze było udekorowane freskami znanych artystów; część sal zdobiona ręcznie malowanymi kaflami z widokami zamków, kościołów, herbów.

W 1809 roku pałac został kupiony przez rząd rosyjski i przekształcony na szpital wojskowy. W latach 1844—48 szpital rozbudowano, zajmując powierzchnię parku na zabudowę pawilonową. Wnętrze pałacu przebudowano; piękne ozdoby i zbiory zostały zniweczone. W okresie międzywojennym i obecnie służy jako szpital. Mimo zniszczeń, zachowała się część cennych płaskorzeźb stiukowych fasady i trzy barokowe bramy.

A.O.
Na podstawie:
Juliusz Kłos, „Wilno, Przewodnik Krajoznawczy”, Wyd. Oddziału Wileńskiego Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, Wilno 1923
Tomas Venclova, „Wilno”, R. Paknio Leidykla, Wilno 2001, 2002