Выбраныя здымкі
Кляштар бэрнардынаў у Дуброўне Фота © Надзея Дударава |
Кляштарны будынак пасьля частковай рэстаўрацыі Фота © Andrej Drahun |
Агульны выгляд Фота © Павал Чумакоў |
Жылы корпус былога кляштара бернардзінцаў стаіць на паўднёвым захадзе горада, на ўзвышаным беразе р. Дубровенка (вул. Аршанская). Кляштар бернардзінцаў заснаваны ў 1630 (па іншых звестках 1624 г.) Мікалаем Глябовічам. Комплекс з драўляных пабудоў перабудаваўся па фундацыі Юрыя Глябовіча ў 1641-1716 гг.
Пры падскарбіі каронным Ксаверыі Любамірскім у канцы 18 ст. кляштар згарэў (уцалеў касцёл). Пажар прыпісалі К. Любамірскаму, з прычыны чаго імператар Павал загадаў даследаваць справу генерал-губернатару Пасеку, які прыйшоў да высновы, што пажар адбыўся стыхійна з-за неасцярожнага ўжывання агню, а манахі патанулі па неасцярожнасці і што "на всё была воля Божия, а преступления никто не совершил никакого".
Касцёл быў вырашаны прамавугольным зрубам пад 2-схільным дахам. Галоўны фасад фланкіравалі дзве 3-ярусныя чацверыковыя вежы з купальнымі завяршэннямі і 3-вугольным франтонам пасярэдзіне. У 1809 г. па фундацыі Францішака Ксаверыя Любамірскага змураваны новыя кляштарныя будынкі.
У савецкі час будынак займалі адміністрацыйна-грамадскія ўстановы. Цяпер стаіць закінуты. Аддаць каталікам спрадвеку належны ім бернардзінскі кляштар – занядбаны за савецкімі часамі – гарадзкія ўлады адмовіліся.
Двухпавярховы будынак са склепамі складаецца з 2 узаемна перпендыкулярных карпусоў: больш доўгага па восі захад — усход і кароткага, арыентаванага на поўнач. Планіроўка паверхаў галерэйна-калідорная. Цэнтральны вузел (месца злучэння карпусоў) фармуе вінтавая лесвіца. Перакрыцце 1-га паверха скляпеністае, 2-га — бэлечнае. Сцены атынкаваныя. Дах двухсхільны. Архітэктура будынка лаканічная. Адзінымі элементамі дэкору з'яўляюцца тонкія пілястры, нескладаны карніз і паяскі. Тарцовыя сцены завяршаюцца трохвугольнымі франтонамі з люкарнамі.
У планіроўцы кампазіцыі і дэкаратыўным аздабленні помніка праявіліся асобныя рысы барока.
Пры падскарбіі каронным Ксаверыі Любамірскім у канцы 18 ст. кляштар згарэў (уцалеў касцёл). Пажар прыпісалі К. Любамірскаму, з прычыны чаго імператар Павал загадаў даследаваць справу генерал-губернатару Пасеку, які прыйшоў да высновы, што пажар адбыўся стыхійна з-за неасцярожнага ўжывання агню, а манахі патанулі па неасцярожнасці і што "на всё была воля Божия, а преступления никто не совершил никакого".
Касцёл быў вырашаны прамавугольным зрубам пад 2-схільным дахам. Галоўны фасад фланкіравалі дзве 3-ярусныя чацверыковыя вежы з купальнымі завяршэннямі і 3-вугольным франтонам пасярэдзіне. У 1809 г. па фундацыі Францішака Ксаверыя Любамірскага змураваны новыя кляштарныя будынкі.
У савецкі час будынак займалі адміністрацыйна-грамадскія ўстановы. Цяпер стаіць закінуты. Аддаць каталікам спрадвеку належны ім бернардзінскі кляштар – занядбаны за савецкімі часамі – гарадзкія ўлады адмовіліся.
Двухпавярховы будынак са склепамі складаецца з 2 узаемна перпендыкулярных карпусоў: больш доўгага па восі захад — усход і кароткага, арыентаванага на поўнач. Планіроўка паверхаў галерэйна-калідорная. Цэнтральны вузел (месца злучэння карпусоў) фармуе вінтавая лесвіца. Перакрыцце 1-га паверха скляпеністае, 2-га — бэлечнае. Сцены атынкаваныя. Дах двухсхільны. Архітэктура будынка лаканічная. Адзінымі элементамі дэкору з'яўляюцца тонкія пілястры, нескладаны карніз і паяскі. Тарцовыя сцены завяршаюцца трохвугольнымі франтонамі з люкарнамі.
У планіроўцы кампазіцыі і дэкаратыўным аздабленні помніка праявіліся асобныя рысы барока.
Крыніца:
А.М. Кулагін
Каталіцкія храмы на Беларусі
Мінск, Беларуская Энцыклапедыя, 2000
Ю.А. Якімовіч
Збор помнікаў гісторыі і культуры Беларусі. Віцебская вобласць
Мінск, Беларуская Энцыклапедыя, 1987
И.Н. Слюнькова
Наследие архитектуры Беларуси. Монастыри восточной и западной традиций
Москва, Прогресс-Традиция, 2002