Po polsku nazwa miejscowości to ISZKOŁDŹ, a nie "Iszkold". Wystarczy wpisać do Google...
Aha. I nie "Utracone spuścizna", tylko "Utracona spuścizna". Spuścizna to rodzaj żeński. àäêàçàöü
lata 1750-1850 r. zawierają dane odszukane przez p. Julite Naumann, bardzo dziękuje za pomoc w opisaniu (nazwisk kapłanów) tej parafii - o. Jan àäêàçàöü
Iszkołdz (²øêàëäçü) – parafia p.w. Przenajświętszej Trójcy
(miejscowość położona o 3 mile od Miru) [rej. Baranowicze].
W diecezji wileńskiej (WKL) – 1450-1569 r.
• 1450-1470 – w diecezji wileńska
W 1450 r. doszło do zbudowania kościół na miejscu pogańskiego sanktuarium. Miejsce to musiało przez długie lata cieszyć się więc opieka władz kościelnych jako pozyskujące nowych wiernych, dla głoszonej dopiero od pół wieku na Litwie wiary chrześcijańskiej.
• 1470-1500 – w diecezji wileńska
W latach 1471-1472 r. miała miejsce budowa nowego murowanego kościoła, później fundacja uposażenia parafii przez Mikołaja Niemirę, starostę witebskiego, i wreszcie w 1472 r. poświęcenie tego kościoła
• 1500-1569 – w diecezji wileńska (czas reformacji)
W 1522 r. funkcjonuje tu parafia, co potwierdza księga przywilejów diecezji wileńskiej. Następujący okres czasu to lata sporów z coraz bardziej aktywnym protestantyzmem, i nie wiadomo czy już wtedy nie dochodzi do podzielenie wspólnoty parafialnej.
W diecezji wileńskiej – 1569-1700 r.
• 1569-1590 – w diecezji wileńska
Od czasów unii lubelskiej miejscowość razem z całą Litwą wchodzi w obszar Rzeczpospolitej Obojga Narodów. W 1573 r. Iszkołdz otrzymuje prawa miejskie.
• 1590-1610 – w diecezji wileńska (bez kościoła)
Ok. 1590 r. doszło do zabranie kościoła na zbór kalwiński przez Mikołaja Czarnego Radziwiłła.
Od 1596 r. w wyniku Unii brzeskiej rozpoczyna się współpraca pomiędzy duchowieństwem łacińskim i greckim; co ułatwia odrodzenie religijne przeciw kalwinizmowi. Opis Iszkołdzi z 1598 r. wspomina że w miasteczku istnieje rynek i 2 ulice z 70 domami.
• 1613 – proboszcz ks. Jakub ZAKOŚCIŃSKI
Parafia w diecezji wileńskiej
• 1628 – proboszcz ks. Stanisław PARNAVICJUS
Parafia Iszkołdz dysponuje tymczasowym budynkiem świątyni, natomiast murowany kościół z XV w. jest w posiadaniu kalwinów.
• 1629-1637 – w diecezji wileńska
Trudności w przestrzeni reformacji, kościół parafialny nadal zajęty przez kalwinów
• 1638-1650x – proboszcz ks. Marcin GRADOWSKI
Początkowo prowadzi duszpasterstwo przy tymczasowej kaplicy, bo dopiero w 1641 r. nastąpiło zwró-cenie świątyni katolikom przez Radziwiłłów, podjęte zostają później prace remontowe, wiadomo m.in. że w 1650 r. trwa budowa nowego dachu, dokonana staraniem proboszcza.
• 1651-1660 – w diecezji wileńskiej (do „Potopu”)
Plebania należy do dobrze zabezpieczonych, np. w 1653 r. podatek „podymne” z dóbr plebańskich wynosił 22 złp. 15 gr. (pobierany z 15 domów). Niestety lata 1654-1660 r. przynoszą zniszczenie kościoła i parafii w czasie wojen moskiewskich i szwedzkich.
W diecezji wileńskiej – 1660-1795 r.
• 1663-1686(90) – proboszcz ks. Jakub BOLESŁAWSKI
Wspomagali: 1685-1696 – ks. Michał Andrzej Rymkiewicz (w)
W 1667 r. podjęto się prac remontowych, odbudowa struktur parafialnych pozwala by w dokumencie synodu Sapiehy z 1669 r. pojawiła się wzmianka o parafii Iszkołdz w dekanacie nowogródzkim.
Widoczne jest zubożenie plebani, bo w 1673 r. podatek „podymne” pobierany od 5 domów) , co w relacji do lat przedwojennych jest tylko ¼ dochodów.
W 1674 r. wizytator biskupi wspominał w dokumencie, o funkcjonującej tu starej świątyni, opisując ja jako: „kościół murowany, wielki”.
Rok 1690 r. potwierdza zamieszkanie w tym terenie ks. Jakuba Bolesławskiego , urząd proboszcza jednak od 1686 r. podpisywany przez ks. Pawła Dunińskiego (prawdopodobnie mieszkał więc w swoim majątku plebańskim, pomagając przy kościele ).
• 1686-1703x(1708 ) - proboszcz ks. Paweł DUNIŃSKI
Wspomagał: 1686-1696 – ks. Jerzy Minkowski (w) , 1689 – ks. Michał Bobiński (w) , 1698 – ks. Roman Pawłowicz (z-ca, komendarz i altarzysta z Lachowicz).
1695 – ks. Żuchowski (z-ca) , 1698 – ks. Zygmunt Buchowiecki (z Grodna)
• 1708-1710 – proboszcz ks. Hilary DZIEWAŁTOWSKI-GINOWT
Ok. 1708 r. parafia, jak cały obszar Litwy, przeżywa zniszczenia zarówno ekonomiczne jak i ludno-ściowe, powstałe w wyniku epidemii cholery oraz panujących równocześnie zarazy i pomoru bydła.
• 1712-1715 – w wileńskiej diecezji
Wspomagali: 1713 – o. Jan Gołebiowski SJ , 1715-1716x – o. Franciszek Milenicz OFM , 1715-1716 x – ks. Jakub Stopski , 1714 – o. Franciszek Wygżdowicz OFM (w) , 1714-1715 - o. Rajmund Ry-mgayło (OFM) ,
• x1717-1718 – proboszcz ks. Konrad RAZMOWICKI
Parafia w dekanacie nowogródzkim. 1718 - ks. Bartłomiej Jeziorkowski, (komendarz),
• 1718-1729 – proboszcz ks. Jakub STOBSKI
Wspomagali: 1721 - ks. Augustyn Bonawentura Sexciński , 1728 - o. Mateusz Stanowicz SJ, (misjonarz Iszkołdz) , 1729 – ks. Wilhelm her Kenralh
Pomagali też kapłani z okolicy, np.: 1723 - ks. Jan Masłowski (komentarz Mirski) , 1723 - o. Józef Zołtkiewicz OSBM, (superior Mirski) , 1727 - ks. J. Żołtowski (Stwołowicze) , 1729 - ks. Michał Zalaski (dziekan Nowogródzki proboszcz Klecki) ,
• 1830-1837 – w diecezji wileńska
Parafia w dekanacie nowogródzkim. Wspomagał: 1730-1737 – ks. Bartłomiej Jieziorkowski (komendarz) , 1736-1737 - ks. Augustyn Bonawentura Sexciński (komendarz) ,
• 1737-1740 – proboszcz ks. Antoni Michał SZKLARSKI
Wspomagali: 1737 - o. Stanisław Bohdzicz SJ ,
• x1743-1745 – proboszcz ks. Wilhelm HENKENRETH
Wspomagał: 1748-1849 – ks. Antoni Dzielnik (kom.)
W 1744 r. to parafia w dekanacie nowogródzkim, z filią Zausze, do parafii należało 13 miejsco-wości: Iskołdź, Pietkiewicze, Makasze, Janczyce, Studzian, Zuchowicze, Wosicy, Dołmatowicze, Osta-szyn, Usaki, Połonka, Dudzicze, Łysica.
Wizytował parafie w 1750 r. dziekan nowogródzki ks. Karol Trochimowicz.
• 1749-1788 – proboszcz ks. Antoni SZKLARSKI
Wspomagał: 1750 – o. Mauritius Olszewski OFM (komendarz) , 1752 - o. Gabryiel Gedymin OFM , 1758 - o. Piotr Krzywicki OFM , 1759 – o. Antoni Milużewicz OFM (w) , 1759 - o. Ludwik Zaleciło OFM , 1760 – o. Dominik Czempiński OSB (w) , 1766 - o. Izydor Lukorski OSB , 1769 - o. Walerian Woroniec OSB , 1769-1777 - o. Gwalbert Pińczykowski OSB (przeor w Nieświeżu) , 1772 - o. Roman Woroniec OSB (komendarz) , 1777 - o. Roman Woroniec OSB , 1777 - o. Walerian Woroniec OSB (magister nowicjatu) , Zapis z 1784 r. wspomina, że nadal pomagają tu OO. Benedyktyni ; 1789 - o. Tryfor Brzeczkowski OFM (kapelan - dwór Ostrówki)
Pomagali unici: 1750 – ks. Jankowski (grek-kat., dziekan) , 1767 - ks. Ignacy Wołłosewicz (gek-kat., z Łysicy) , ok. 1770 - Seweryn Rymaszewski OSBM .
W 1781 r. jest to parafia w dekanacie nowogródzkim, liczy 1.198 kat. , w 1782 r. według opisu wizytacji: „kościół starożytny, z wysokim dachem i wąskimi oknami”.
• 1790-1795 – w diecezji wileńska
W 1790 r. w parafii istnieje szpital dla ubogich gdzie mieszka 10 osób. Świątynia opisywana będzie jako: „Kościół kamienny, od wewnątrz otynkowany. (…) Pod prezbiterium jest piwnica, do której pro-wadzą kamienne schody. Drzwi do niej jedne w podłodze stare, podwójne na zawiasach i żelaznych haczykach. Drugie drzwi wewnątrz też na zawiasach i żelaznych haczykach. W kościele 5 ołtarzy”.
W diecezji wileńskiej – 1795-1849 r.
• 1795-1797 – w diecezji wileńska
Wspomagali: 1797 – ks. Adam Piotrowski (w) , 1796- ks. Benedykt Gunidowicz (gek-kat) ,
• 1798 – proboszcz ks. Torpez LESZCZYŃSKI ,
Wspomagał: 1798-1799 - ks. Adam Piotrowski, wikary (grek-kat, komendarz), 1798-1799 - ks. Jan Godycki Cwierko (proboszcz z Nieświeża) ,
• 1799-1801 – w diecezji wileńska
Pomagali: 1800 - o. Benedykt Lenkiewicz OFM , 1801- o. Dominik Urwiasz OP z Nieświeża , 1801 - o. Piotr Jan Szymkiewicz OFM , 1801 - o. Piotr Teofil Jurewicz OFM , 1802 – ks. Jan Stefan Godycki-Cwirko (w) , 1802 – ks. Hipolit Obuchowski , 1802 – ks. Piotr Pashalis Borna ,
Pomagali jako wikarzy: 1801 - ks. Florian Popowski (gek-kat., komendarz) , 1802 - ks. Stefan Wołłczkiewicz (gek-kat., komentarz) , 1803 - ks. Antoni Sosnowski (gek-kat., komendasz)
Pomagali duchowni unici z innych parafii oraz bazylianie: 1799 - ks. Ignacy Wołłoszowicz (grek-kat. z Łysicy), 1801 - ks. Mateusz Bohdanowski (gek-kat., proboszcz czernichowski), 1801 - ks. Ignacy Wołłaszewicz (gek-kat., z parafii Łysica) , 1805 - ks. Teodor Zauscicki (gek-kat., administrator Ły-sicki), 1802 – o. Piotr Ambroży Woytkiewicz OSBM , 1803 - o. Karol Kijakowski OSBM
• 1802 – proboszcz ks. Józef KATENBRING (z Nieświeża)
W 1802 r. znajdujemy podpis, jako „prepozyt nieświeski i iszkołdzki” dla ks. Józef Katenbring
• 1803-1815 – w diecezji wileńska
Pracowali tu m.in.: 1805 - o. Piotr Ignacy Tworowski OFM , 1805 - o. Wiktor Gabiała OFM , 1805 - ks. Antoni Tadeusz Hintz (dziekan Nowogródzki).
W 1812 r. zniszczenia w czasie wojen napoleońskich (pobór rekruta i obowiązkowe kontyngenty, a później zniszczenia moralne w trakcie odwrotu Wielkiej Armii i zajmowania tych ziem ponownie przez wojska rosyjskie).
• 1817-1818 – proboszcz ks. Wojciech SAWICKI
Parfia Iszkołdz. Sama świątynia opisywana jako: „Kościół kamienny, od wewnątrz otynkowany. Sklepienia nie są gładkie, staroświeckie, oparte są na dwie z prawej i dwie z lewej strony, ośmiościenne od
fundamentu kolumny. Ściany i sklepienia kiedyś ozdabiały różne kolorowe malowidła, które obecnie zniszczone i zapleśniałe. Podłoga zrobiona z cegły ordynaryjnej, teraz jest bardzo nierówna i zniszczona, nawet nie można chodzić. (…) W kościele 5 ołtarzy”.
• 1818-1825 – proboszcz ks. Walerian ZAN
W 1818 r. proboszcz poszukuje środków na remont kościoła, będącego własnością Radziwiłłów).
• x1827 – proboszcz ks. Wincenty BAGINSKI ,
Wspomagali: I.1827 – ks. Antoni Trykowski , 1827 – ks. Adam Płyszewski (kapelan Zauski) , 1827 – ks. Franciszek Wierzbołowicz (kapelan Uzański) , 1827 – ks. Benedykt Rudakowski (w) , 1827 – ks. Michał Mołczanowicz (w) , 1827 – ks. Ambroży Bubałowicz (w) , I.1827 – ks. Wincent Trabszy (p-p) ,
Wspomagali unici: 1827 – ks. Antoni Wołosowicz (gek-kat., proboszcz cerkwi Łysockiej) , 1827 – ks. Felicjan Witorzski (grek-kat,. proboszcz z cerkwi Podleżskiej) ,
Inni kapłani: 1827-1830 – ks. Bernard Misiewicz (proboszcz Połoneczki) ,
• IV.1827-1832x – proboszcz ks. Jan MARKIEWICZ (CRL)
Wspomagali: ok. 1829 – ks. Franciszek Warzbiłowicz (kap.) , ok. 1829 – ks. Benedykt Rudakowski (w) , ok. 1830 – ks. Michal Mołczanowicz , 1827 – ks. - Aleksander Homolicki , 1828 – ks. Luna-rzewicz (kapelan w fili Zarzeckiej) , 1828 – ks. Antoni Wołłowicz (filialista Zamoszski) , 1830 – ks. Kamil Hryniewicz (w) ,
W 1831 r. represje popowstaniowe.
• 1834-1837 – proboszcz ks. Michał MOŁCZANOWSKI
Wspomagali: 1834 – ks. Teodozy Piepsznowski , 1834 – o. Bernard Kostkowski OFM (komen-darz) , 1834-1837 – ks. Antoni Zauścicki (gek-kat z Łysego) , 1835 – o. Michał Kiełczewski OFM (filia Zamoska) ,
1835 – ks. Franciszek Jucewicz (wikary Zadwiejski) , 1834 – ks. Kamil Godlewski (w) , 1837 - Julian Kołłątaj, Gin(m)but (w), . 1837 – ks. Wojciechowski (mansjonasz Stołowicki) , 1835 – ks. Jan Homolnicki (greko-kat z Lipnicy) , 1835 – o. Maciej Onasimski OFM ,
• 1839-1849x – proboszcz ks. Ignacy DESZKLEWICZ
Wspomagali: 1838 – o. Leon Lelewicz OFM, 1838 – o. Gimbutt OFM, 1843 – ks. Marcin Hryniewicz (w) , 1847-1849 – ks. Nikodem Tracewski (w) , 1847 – o. Gwalbert Dawidowski OSB (filia Użdańska) , 1847 – ks. Urban Targoński (w) , 1847 – Dawid Milewski ,
W 1848 r. na terenie parafii Iszkołdź istniały 4 kaplice, w miejscowościach: Użańce, Zausze, Ru-dawka, Studzinki.
Po 1839 r. rozpoczyna się presja władz carskich na przymuszanie miejscowych unitów do przecho-dzenia do cerkwi prawosławnej. Od 1849 r. parafia włączona do diecezji mińskiej, razem z całym dekanatem nowogródzkim.
W diecezji mińskiej – 1849-1869 r.
• 1849-1862 – proboszcz ks. Ignacy DASZKLEWICZ
Wspomagali: 1848-1849 – o. Gwalbertus Dawidowski OSB (m) ,
• 1863-1865 – w diecezji mińska (ks. Kazimierz KUCZEWSKI )
W 1863 r. kościół parafialny z kaplicami: Użanka, Zausze, Rudawka, Studziance.
Nie ma wzmianki o karaniu duchownych za poparcie udzielone powstaniu styczniowemu, ale po je-go zakończeniu parafia zostaje zobowiązana, jak i inne kościoły katolickie na Litwie do płacenia daniny na budowę cerkwi prawosławnych, zakazaniu również procesji wokół świątyni i uroczystych po-chówków z eksportą po miasteczku.
• 1865-1866 – w diecezji mińska
W 1866 r. doszło do zabranie kościoła na cerkiew; Decyzją władz carskich z dnia 5.08.1866 r. kościół został zamknięty. Katolików postanowiono nawrócić na prawosławie, bo było ich tu tylko ok. 50 osób, a resztę stanowili katolicy.
• 1866-1869 – w cieniu prawosławnej cerkwi
W 1867 r. jest to cerkiew prawosławna, po stosownych remontach przebudowana ok. 1868 r. na „światotroicka cerkiew”. Niestety w 1869 r. decyzją władz carskich formalnie została skasowana diecezja mińska a jej parafie oddane w zarząd administratora diecezji wileńskiej, katolicy z Iszkołdzi poleceni byli opiece proboszcza w Połoneczce: 1865 – ks. Hilary Kozłowski.
W diecezji wileńskiej – 1869-1883 r.
• 1869-1883 – prawosławna cerkiew
W kolejnych latach XIX w. jest tu już cerkiew prawosławna, szczycącą się posiadaniem świątyni o cztero wiekowej tradycji chrześcijaństwa. Opiekę nad katolikami pełni proboszcz Połoneczki, i tak: 1871-1875 – ks. Konstanty Dziekoński , 1876 – ks. Konstanty Waszkiewicz
W archidiecezji mohylowskiej – 1883-1917 r.
• 1883-1905 – w cieniu prawosławnej cerkwi
W XX w. r. to nadal cerkiew prawosławna, katolicy nie posiadają własnej świątyni, zamknięte zostały również 4 okoliczne kaplice (w miejscowościach: Użanka, Zausze, Rudawka, Studziance).
Opiekę nad katolikami pełni proboszcz Połoneczki: 1878-1903 – ks. Wiktor Ljatuk
• 1905-1917 – w cieniu prawosławnej cerkwi
Od IV.1905 r. trwa odrodzenie religijne w parafii, nabożeństwa w kaplicy cmentarnej (?); wiadomi ze w 1912 r. zanoszona jest kolejna prośba parafian do Petersburga, z prośbą o pozwolenie na budowę kościoła, oddalona jednak przez władze carskie.
Pewne zmiany na tej przestrzeni dokonują się dopiero w czasie I wojny światowej, po wkroczeniu na te tereny wojsk niemieckich, kiedy na fali ewakuacji w głąb Rosji wyjeżdża najbardziej aktywna prawosławnie część miasteczka (razem z duchownym). Ponawiane są wtedy starania o odzyskanie „opustoszałej” świątyni, co staje się możliwe w kolejnych latach wojny, ok. 1917 r. w czasie odrodzenia diecezji mińskiej. Opiekę nad katolikami pełni proboszcz Połoneczki: 1904-1925 – ks. Józef Olszewski
W diecezji mińskiej – 1917-1925 r.
• 1917-1918 – proboszcz ks. Józef OLSZEWSKI
Odrodzenie parafii rozpoczyna się zaraz po „wskrzeszeniu” diecezji mińskiej, od 1917 r., kiedy zabiegać zaczyna o to ks. Olszański, który mieszka w Połoneczce. Trwa remont kościoła.
W 1918 r. (17.02) po rewindykacji świątyni przez katolików dokonano konsekracji.
• 1918-1919 – proboszcz ks. Wincenty ŁOTAREWICZ
Proboszcz został aresztowany w czasie wojny polsko –bolszewickiej i w dniu 19.III.1919 r. (uroczystość św. Józefa) zamordowany w Mirze. (zmuszano go do apostazji, a po kategorycznej odmowie dokonano egzekucji przez ocięcie głowy siekierą i wrzucenia ciała do studni).
• 1919-1923 – proboszcz ks. Michał DALEKI (dz.)
W 1922 r. to parafia w diecezji mińskiej.
• 1924-1925x – proboszcz ks. Józef KURYŁŁOWICZ
W 1925 r. parafia liczy 2.000 kat.
W diecezji pińskiej – 1925-1984 r.
• x1925-1946 – proboszcz ks. Józef KURYŁŁOWICZ
Po przeprowadzeniu stosownych remontów w 1928 r. nastąpiła ponowna konsekracja świątyni
W schematyzmie z 1930 r. to parafia w dekanacie stołowickim, liczy 1.600 kat., funkcjonuje tylko 1 kaplica w Proście. Podobnie w 1932 r. parafia w dekanacie stołowickim, liczy 1.800 kat., kaplica Proście.
W 1933 r. jest to parafia Iszkołdz w dekanacie stołowickim, należą tu miejscowości: Iszkołdz, Baracin, Dudzicze, Dabrówka, Hajewszczyzna, Jabłonowszczyzna, Janczyce, Krasnohorka, Makasze, Ostrówki, Pietkiewicze, Proście, Stołpiszcze, Niedźwiadka.
Widoczny jest wzrost liczebności wiernych i tak w 1934 r. parafia liczy 1.620 kat., kaplica w Prościu , 1935 r. parafia liczy 1.700 kat., kaplica w Prościu (5 km od kościoła) , w 1937 r. parafia liczy 1.700 kat., kaplica Proscie.
Przed samą II wojną światową, np. w 1938 r. miejscowość Iszkołdz (położona jest w powiecie ba-ranowickim) liczy ok. 700 mieszkańców. Natomiast w 1939 r. parafia liczy tylko 1.525 kat., kaplice Proście
Od IX.1939 r. represje sowieckie wobec Polaków i katolików, ok. w 1940 r. ma miejsce deportacje „rodzin urzędniczych” na Kazachstan, a później wywózki na Syberie.
Od VI.1941 r. początek represji niemieckich
Od VII.1944 r. powrót prawodawstwa sowieckiego, co doprowadza już w 1945 r. do ekspatriacji polskich rodzin do PRL. W 1946 r. ma miejsce wyjazd proboszcza ks. J. Kuryłowicza do PRL. Wraz z wyjazdem części parafian i proboszcza władze rozpoczęły represje i zabroniły odprawiania nabożeństw w kościele. Protesty ludzi uniemożliwiają wywiezienie sprzętu liturgicznego i zamienienie świątynia na magazyn.
• 1946-1947 – proboszcz ks. Andrzej ZGRYZA
W 1946 r. proboszcz mieszka w Stołowiczach i obsługuje oprócz swojej parafii jeszcze 5 kościołów, ok. Iszkołdź oceniana na 750 kat.
• 1947-1956 – w diecezji pińskiej
Kościół obsługiwany przez okolicznych kapłanów
• 1956-1984 – proboszcz ks. Jerzy ROSIAK
W 1956 r. ks. Rosiak sprawuje opiekę nad parafia dojeżdżając tu z Połoneczki.
W 1969 – decyzja władz sowieckich o zamknięciu świątyni. Ok. 1970 r. ogłoszono długotrwały remont, jako zabytku co miało usprawiedliw pozbawienie parafian dostępu do kościoła. Najbliższa świątynia istniała w Połoneczce.
• 1975-1984 – w diecezji pińskiej
W 1978 r. ponowne otwarcie świątyni dla wiernych.
W diecezji pińskiej – 1984-2016 r.
• 1984-1990 – proboszcz o. Kazimierz WIELIKOSIELEC (OP) ,
W 1984 r. ks. proboszcz otoczył opieką duszpasterską wakujące parafie w miejscowościach: Juszkowi-cze, Horodziszcze, Stalawicze, Połoneczka, Nowy Świerżeń, Horodzieja, Kareliczy, Mir, Hancewi-cze.
• 1991-1996 – proboszcz ks. Bogdan KRYŃSKI
Odrodzenie religijne, wizytacja biskupa pińskiego abp Kazimierza Światka.
• 1996-2015 – proboszcz ks. Maciej SZMYTOWSKI (TChr)
W 1998 (VI) r. miało miejsce nawiedzenie parafii przez nuncjusza abp. D. Hruszowskiego. W 2000 r. zwrot „starej plebanii” wykorzystywanej od 1945 r. przez władze komunistyczne na szpital.
W 2003 r. (21.09) poświęcenie dzwonów (Zygmunt i August).
W 2005 r. to parafia w dekanacie baranowickim, diecezja pińska. W 2009 r. opisana jako parafia w dekanacie Baranowicze Zachodnie
W 2009 r. (23.05) parafie nawiedziła księżna Elżbieta Radziwiłłówna , w 2012 r. (XI) prymicje ks. Aleksandra Kananowicza
W 2015 r. to parafia w dekanacie Baranowickim
àäêàçàöü
Âñåì êîãî èíòåðåñóåò ñóäüáà ðàññòðåëÿííîé åâðåéñêîé ñåìüè! Çíàþ òî÷íî ìåñòî ðàññòåðåëà è çàõîðîíåíèÿ.
Ãóëüêî ËÅÂ, 1919 ãîäà ðîæäåíèÿ
Ãóëüêîâè÷ Âåðà, 1887 ð.
Ãóëüêîâè÷ Õàíà, 1893 ð.
Æóê Åíòà, 1885 ð.
Æóê Ëàâêà, 1914 ð.
Æóê Ìèðêà, 1917 ð.
Wszytkich kogo interesuje miejsce rostrzela jednej zydowskiej rodziny, mam informacje co do miejsca pochowania.
Iszkołdz (²øêàëäçü) – parafia p.w. Przenajświętszej Trójcy.
1450 – kościół zbudowany na miejscu dawnego pogańskiego sanktuarium.
1471-1472 – fundacja kościoła przez Mikołaja Niemirę
k. XVI w. – zabranie na zbór kalwiński
1641 – zwrócenie świątyni katolikom przez Radziwiłłów
1650 – budowa nowego dachu, dokonana staraniem proboszcza
1653 – podatek „podymne” z dóbr plebańskich wynosił 22 złp. 15 gr. (pobierany z 15 domów)
1654-1660 – zniszczenie kościoła i parafii
1669 – parafia w dekanacie nowogródzkim
1673 – podatek „podymne” pobierany od 5 domów)
1674 – wizytator wspominał: „kościół murowany, wielki”.
1744 – parafia w dekanacie Nowogródzkim, z filią Zausze. Do parafii należały miejscowości: Iskołdź, Pietkiewicze, Makasze, Janczyce, Studzian, Zuchowicze, Wosicy, Dołmatowicze, Ostaszyn, Usaki, Połonka, Dudzicze, Łysica.
1781 – parafia w dekanacie nowogródzkim, liczy 1198 kat.
1790 – w parafii istnieje szpital dla ubogich gdzie mieszka 10 osób.
1818 – ks. Walerian Zańmiński (kan.) (proboszcz poszukuje środków na remont kościoła, będącego własnością Radziwiłłów)
1866 – cerkiew
1917-1918 – ks. Józef OLSZEWSKI (p) (mieszka w Połoneczce)
1918 – (17.02) po rewindykacji świątyni przez katolików dokonano konsekracja.
1918-1919 – ks. Wincenty ŁOTAREWICZ (p)
1919-1922 – ks. Michał DALEKI (p, dz.)
1922 - parafia w dekanacie sto łowickim diecezji mińskiej.
1924-1945 – ks. Józef KURYŁŁOWICZ (p)
1928 – konsekracja świątyni
Po 1945 – wraz z wyjazdem części parafian i proboszcza władze rozpoczęły represje i zabroniły odprawiania nabożeństw w kościele. Protesty ludzi uniemożliwiają wywiezienie sprzętu liturgicznego i zamienienie świątynia na magazyn.
1946 – wyjazd proboszcza ks. J. Kuryłowicza do PRL.
1956-1984 – ks. Jerzy ROSIAK (opieka z Połoneczki)
1969 – decyzja władz sowieckich o zamknięciu świątyni
1978 – ponowne otwarcie świątyni dla wiernych.
1984-1990 – o. Kazimierz WIELIKOSIELEC OP, proboszcz otoczył opieką duszpasterską wakujące parafie w miejscowościach: Juszkowicze, Horodziszcze, Stalawicze, Połoneczka, Nowy Świerżeń, Horodzieja, Kareliczy, Mir, Hancewicze.
1991-1996 – ks. Bogdan Kryński
1996-2008 – ks. Maciej SZMYTOWSKI TChr
1998 (VI) – nawiedzenie parafii przez nuncjusza abp. D. Hruszowskiego
2003 – (21.09) poświęcenie dzwonów (Zygmunt i August)
àäêàçàöü
Pozdrawiam serdecznie Ks. Proboszcza i dzieci, ktore byly na wakacjach w Polsce. Trzymajcie sie kochani, bylo super!!! Dzieki z wszystko i pozostancie soba!!!