Арэпічы
Вёска Арэпічы знаходзіцца ў Сцяпанкаўскім сельсавеце Жабінкаўскага раёна, за 20 км на паўночны захад ад Жабінкі, 50 км ад Брэста. Заснавана да XVI ст. Першыя вядомыя ўспаміны змешчаны ў прывілеі Жыгімонта I Старога ад 25.04.1509 г., дзе паведамляецца, што намеснік берасцейскі С. Осцікавіч адсудзіў у паноў Каранёўскіх вёску Арэпічы і далучыў яе землі да вялікакняжацкіх грунтоў. Як сяло згадваецца ў 1577 г. ў час валочнай памеры, цэнтр Арэпіцкага войтаўства ў Камянецкім старостве ВКЛ. Вяскоўцы ўдзельнічалі ў копных судах; так, у 1631 г. былі на капе каля Вяжэцкага моста. У 1707 г. арэпічане мелі стасункі з А. Я. Касцюшкам, які вярнуў ім доўг. У 1721 г. пабудавана новая ўніяцкая Пакроўская царква (у 1839 г. пераведзена ў праваслаўе).
Пакроўская царква ў АрэпічахФота © К. Шастоўскі | Дата: 13/11/2005
З пачатку XIX ст. вёска ўвайшла ў склад маёнтка Антоніна. У 1863 г. адкрыта народнае вучылішча. У 1866 г. ў Арэпічах пражывалі 316 чалавек, мелася народнае вучылішча. У 1898 г. вёску наведаў епіскап брэсцкі Іаакім Лявіцкі. У 1905 г. Арэпічы ў Жыцінскай воласці Брэсцкага павета Гродзенскай губерні, 463 жыхары. Побач з вёскай фальварак Антоніна (Антанінаў), ва ўладанні Лышчынскіх.
У 1921-1939 гг. вёска ў складзе Жыцінскай гміны Брэсцкага павета Палескага ваяводства Польшчы. У 1925 г. налічвалася 39 двароў са 187 вяскоўцамі. З 1939 г. ў складзе БССР. З 12.10.1940 г. ў Сцяпанкаўскім сельсавеце. У Другую сусветную вайну 14 жыхароў загінулі на фронце, 3 прапалі без вестак. У 1959 г. - 309, у 1970 г. - 269, у 1998 г. - 316, у 2005 г. - 272 жыхара. Арэпічы - радзіма архітэктара Р. Р. Будзько (1933 г.), кандыдата гістарычных навук Л. Р. Германовіч. У Арэпічах захаваўся помнік народнага дойлідства - драўляная Пакроўская царква. На ўсходнім ускрайку вёскі - фрагменты былога прысядзібнага парку Антоніна.
Літ.:
А. Р. Бензярук
Памяць. Жабінкаўскі раён
Мінск, Ураджай, 1999
Апублікавана з ласкавай згоды аўтара Анатоля Бензярука