Майшагола

Гісторыя Мейшаголы

Адно са старажытных паселішчаў на беларуска-балцкім памежжы. Паводле падання, яшчэ ў часы паганства тут быў драўляны княжацкі замак і «вясковы двор». У 1365 г. двор разам з замкам спалены крыжакамі.

Доўгі час дзяржаўцам мейшагольскім быў стараста гарадзенскі Юрай Мікалаевіч, князь Радзівіл. Ён лічыўся таксама і «городничым мейшагольского двара яго каралеўскай міласці». Пасля адмовы ад прастолу на карысць свайго сына Ягайлы ў Мейшаголе жыў і памёр у глыбокай старасці Альгерд. Як сведчаць летапісныя крыніцы, тут ён быў пахаваны паводле паганскіх звычаяў.

У канцы XV ст. вялікі князь Аляксандар фундаваў будаўніцтва касцёла святой Троіцы, а Станіслаў і Шымон Багдановічы ў 1495 г. ахвяравалі сродкі на стварэнне ў ім алтара. Яго рабіў майстра «Пётр Алтарыста», які атрымаў у 1503 г. адпаведны прывілей ад вярхоўнае ўлады.

Прывілей на пэўныя вольнасці дадзены месту тым жа Аляксандрам у 1503 г. Пазней ён быў пацверджаны Жыгімонтам Аўгустам дакументам ад 27 снежня 1571 г. Значна пашырыў правы і вольнасці мейшагольцаў кароль Станіслаў Аўгуст у 1792 г. Гэтым прывілеем усе юрыздыкі ў месце скасоўваліся і падпарадкоўваліся магістрату. Мяшчанам прадпісвалася збудаваць у месце ратуш, цагельню для паспалітых патрэбаў і гасцінны двор для заезжых купцоў.

На сойме 1773-1775 гг. было прынята рашэнне аб перадачы Мейшаголы і шэрагу іншых старостваў віленскаму біскупу Масальскаму ў абмен на Ляхавіцкае староства, якое мела на той час добра ўмацаваны замак. Пасля трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай апынулася ў Расейскай імперыі. На 80-ыя гг. ХІХ ст. мела 59 дамоў і 715 жыхароў. Зараз знаходзіцца ў Летуве.

Паводле:
А.Цітоў
Сімвалы незалежнасці // Геральдыка беларускіх местаў
Менск, 1998