Выбраныя здымкі
Фота © Anton Pustovalov | Дата: 0000-00-00
Назва горада (раней ён меў назву Петрыкавічы) паходзіць ад яго легендарнага заснавальніка – правадыра племені яцвягаў. Менавіта ён быў ахрышчаны на пачатку Х ст. і атрымаў новае хрысціянскае імя – Пятро.
У канцы XV ст., пасля распаду славутага Тураўскага княства, гэтая мясцовасць адышла ва ўласнасць слуцкіх князёў Алелькавічаў. Новыя гаспадары пабудавалі на высокім беразе Прыпяці драўляны замак, вакол якога і ўтварылася мястэчка. Петрыкаўскі замак знішчаўся ў 1535 г. маскоўскімі войскамі, а ў 1595 г. – казакамі Сямёна Налівайкі. З пачатку XVII ст. да канца ХІХ ст. Петрыкаў належаў роду Хадкевічаў.
У 1638 г. віленскі кашталян Хрыстаў Хадкевіч фундаваў у Петрыкаве драўляны каталіцкі касцёл. На месцы былога замка Алелькавічаў быў узведзены новы, але і яго не стала ў 1648-49 гг., калі мястэчка захапілі казакі Багдана Хмяльніцкага.
Пасля ІІ падзелу Рэчы Паспалітай Петрыкаў знаходзіўся ў межах Расійскай імперыі як мястэчка Мазырскага павету Мінскай губерні.
У XIX ст. гарадок вызначаўся сваім шматнацыянальным складам насельніцтва, якое суіснавала ў спакоі і згодзе. Большасць жыхароў складалі яўрэі, другімі па колькасці былі беларусы-палешукі. Жылі тут і рускія стараабрадцы, уцекачы ад пераследу ў Расіі пасля царкоўнай рэформы 1667 г. У Петрыкаве былі і татары, паселеныя тут у XVII ст. Хадкевічамі. Невялікую частку насельніцтва складалі палякі. У канцы стагоддзя ў мястэчку налічвалася 5,5 тысяч жыхароў.
Каталіцкая парафія ў Петрыкаве існавала да першай сусветнай вайны. Драўляны касцёл, пабудаваны яшчэ ў XVII стагоддзі Хадкевічамі, быў зачынены царскімі ўладамі ў другой палове XIX ст. Святыня не дзейнічала да 1902 г., але вернікі маліліся ў капліцы на могілках. На жаль, драўляныя касцёл і капліца былі знішчаны падчас першай сусветнай вайны.
«Бог мой ды напоўніць усялякую нястачу вашую паводле багацця свайго ў славе, Хрыстом Езусам» (Флп 4, 19). Сапраўды, добры Бог убачыў духоўную нястачу мясцовых католікаў, пачуў іх шчырыя малітвы. Адраджэнне рэлігійнага жыцця пачалося ў 90-я гг. ХХ ст. Рэгістрацыя рыма-каталіцкай парафіі ў Петрыкаве адбылася 30 сакавіка 1992 г. Першым душпастырам быў ксёндз Юзаф Дзеконьскі, які прыязджаў з Мазыра. У 1994 г. сваю святарскую дзейнасць распачаў новы пробашч – айцец цыстэрцыянец Эфрэм Бісага.
Узвядзенне новай святыні пачалося ў лістападзе 1999 г. пад кіраўніцтвам айца Эфрэма. Будаўніцтва адбывалася дзякуючы духоўнай і матэрыяльнай братэрскай дапамозе вернікаў Аўстрыі, Германіі, Польшчы. Гэтая стваральная праца яшчэ болей згуртавала петрыкаўскіх католікаў і сведчыла аб сапраўднай Божай апецы над імі.
Доўгачаканае асвячэнне новага касцёла пад тытулам Звеставання Найсвяцейшай Панне Марыі адбылося 13 кастрычніка 2001 г. Кансэкрацыю правёў кардынал Казімір Свёнтэк.
У Петрыкаўскім раёне жыве шмат католікаў. Такую выснову можна зрабіць, пабачыўшы моцныя парафіі ў Петрыкаве, Капаткевічах, Капцэвічах, Брынёве. Пра гэта сведчаць і святыні – касцёлы, пабудаваныя ці якія яшчэ будуюцца ў гэтых населеных пунктах. Ды і адраджэнне духоўнага жыцця было б немагчымым без старадаўніх каталіцкіх традыцый у гэтай мясцовасці.
У канцы XV ст., пасля распаду славутага Тураўскага княства, гэтая мясцовасць адышла ва ўласнасць слуцкіх князёў Алелькавічаў. Новыя гаспадары пабудавалі на высокім беразе Прыпяці драўляны замак, вакол якога і ўтварылася мястэчка. Петрыкаўскі замак знішчаўся ў 1535 г. маскоўскімі войскамі, а ў 1595 г. – казакамі Сямёна Налівайкі. З пачатку XVII ст. да канца ХІХ ст. Петрыкаў належаў роду Хадкевічаў.
У 1638 г. віленскі кашталян Хрыстаў Хадкевіч фундаваў у Петрыкаве драўляны каталіцкі касцёл. На месцы былога замка Алелькавічаў быў узведзены новы, але і яго не стала ў 1648-49 гг., калі мястэчка захапілі казакі Багдана Хмяльніцкага.
Пасля ІІ падзелу Рэчы Паспалітай Петрыкаў знаходзіўся ў межах Расійскай імперыі як мястэчка Мазырскага павету Мінскай губерні.
У XIX ст. гарадок вызначаўся сваім шматнацыянальным складам насельніцтва, якое суіснавала ў спакоі і згодзе. Большасць жыхароў складалі яўрэі, другімі па колькасці былі беларусы-палешукі. Жылі тут і рускія стараабрадцы, уцекачы ад пераследу ў Расіі пасля царкоўнай рэформы 1667 г. У Петрыкаве былі і татары, паселеныя тут у XVII ст. Хадкевічамі. Невялікую частку насельніцтва складалі палякі. У канцы стагоддзя ў мястэчку налічвалася 5,5 тысяч жыхароў.
Каталіцкая парафія ў Петрыкаве існавала да першай сусветнай вайны. Драўляны касцёл, пабудаваны яшчэ ў XVII стагоддзі Хадкевічамі, быў зачынены царскімі ўладамі ў другой палове XIX ст. Святыня не дзейнічала да 1902 г., але вернікі маліліся ў капліцы на могілках. На жаль, драўляныя касцёл і капліца былі знішчаны падчас першай сусветнай вайны.
«Бог мой ды напоўніць усялякую нястачу вашую паводле багацця свайго ў славе, Хрыстом Езусам» (Флп 4, 19). Сапраўды, добры Бог убачыў духоўную нястачу мясцовых католікаў, пачуў іх шчырыя малітвы. Адраджэнне рэлігійнага жыцця пачалося ў 90-я гг. ХХ ст. Рэгістрацыя рыма-каталіцкай парафіі ў Петрыкаве адбылася 30 сакавіка 1992 г. Першым душпастырам быў ксёндз Юзаф Дзеконьскі, які прыязджаў з Мазыра. У 1994 г. сваю святарскую дзейнасць распачаў новы пробашч – айцец цыстэрцыянец Эфрэм Бісага.
Узвядзенне новай святыні пачалося ў лістападзе 1999 г. пад кіраўніцтвам айца Эфрэма. Будаўніцтва адбывалася дзякуючы духоўнай і матэрыяльнай братэрскай дапамозе вернікаў Аўстрыі, Германіі, Польшчы. Гэтая стваральная праца яшчэ болей згуртавала петрыкаўскіх католікаў і сведчыла аб сапраўднай Божай апецы над імі.
Доўгачаканае асвячэнне новага касцёла пад тытулам Звеставання Найсвяцейшай Панне Марыі адбылося 13 кастрычніка 2001 г. Кансэкрацыю правёў кардынал Казімір Свёнтэк.
У Петрыкаўскім раёне жыве шмат католікаў. Такую выснову можна зрабіць, пабачыўшы моцныя парафіі ў Петрыкаве, Капаткевічах, Капцэвічах, Брынёве. Пра гэта сведчаць і святыні – касцёлы, пабудаваныя ці якія яшчэ будуюцца ў гэтых населеных пунктах. Ды і адраджэнне духоўнага жыцця было б немагчымым без старадаўніх каталіцкіх традыцый у гэтай мясцовасці.