Мельницу построил Ян Бубнович, сын Флориана. Никто в семье не помнит, когда мельница была построена. У Яна с женой Марией Малчевской было пятеро детей: Ян, Франтишек, Юзеф, Станислав и Бронислава. Ян Бубнович примерно в сорок лет заболел тифом и умер весной 1917 года. После смерти Яна Бубновича, мельницей вроде бы занимался его кузин или брат Михал Бубнович (ж. 1880-1934), в то время собственность на мельницу была в руках младшего сына Франтишка.
Франтишек Бубнович, сын Яна Бубновича родился 10 октября 1910 году в Мазурковщизне – там вроде бы имение его матери Марии с шляхетного рода Мальчевских. У Франтишека Бубновича с женой Вероникой с дома Носел было четверо детей: Януш, Адам, Антонина и Мария. Франтишек, когда подрос, принял обязанности отца и продолжал работу на мельнице. До 1932 года Франтишек служил Первом Полку Ковалеров им. Юзефа Пилсудского в Варшаве. После начала 2 Мировой войны, 4 сентября 1939 года, Франтишек мобилизовался в 110 Резервный Полк Уланов в Волковыске. 24 сентября1939 года в районе Долистова полк был атакован и разбит 20 Моторизированной бригадой. В плен попало 45 ковалеристов, с ними был и Франтишек Бубнович.
Пленные были вывезены в лагерь (где то под Москвой). Через несколько сот дней неволи, благодаря знанию Русского языка и счастливому стечению обстоятельств Франтишек вернулся домой. Однако через некоторое время, за свое шляхетное происхождение и службу в Первом Полку Кавалеров им. Юзефа Пилсудского, Франтишека преследовало НКВД. По окончанию войны, боясь ареста, летом 1945 Франтишек вместе с семьей оставил отчизну и Пески и сбежал в Польшу. Поселился в Осине Любуским, где в соответствии с рекомпенсацией за потерянную в Песках мельницу, получил бывшую немецкую водяную мельницу. Спустя несколько лет польские власти отобрали у него мельницу, а его назначили управляющим. Франтишек не мог с этим согласится и в 1949 году с семьей поехал в Кошалин.
Вероника, жена Франтишка тяжело заболела. Чтобы спасти жену, Франтишек продал фамильное серебро. Но к сожалению в феврале 1953 года Вероника умерла. Одинокий отец с четырьмя малыми детьми не имел легкой жизни. По нескольким годам снова женился на 1918 года рождения Леонтиной Максимович, от которой не имел детей. В Пески больше не приезжал. Помер Франтишек 28 июня 1973 года.
Трое детей Франтишка: Адам,Антонина и Мария живут и по сей день в Кошалине. Его старший сынЯнуш Бубнович в 18 лет пошол в Польскую армию. Януш сейчас живет в Познани, военный пенсионер в звании полковника.
Młyn należy do rodziny Bubnowiczów. Młyn wybudował Jan Bubnowicz syn Floriana. Nikt w rodzinie nie pamięta, kiedy dokładnie młyn został wybudowany. Jan, z żoną Marią Malczewską, miał pięcioro dzieci: Jan, Franciszek, Józef, Stanisława i Bronisława. Jan Bubnowicz wieku czterdziestu kilku lat zachorował na tyfus i zmarł wiosną 1917 roku. Po śmierci Jana Bubnowicza, młynem prawdopodobnie opiekował się jego kuzyn lub brat Michał Bubnowicz (ok. 1880-1934), natomiast własność młyna pozostała w rękach jego małoletniego syna Franciszka.
Franciszek Bubnowicz syn Jana Bubnowicza urodził się 10 października 1910 roku na Mazurkowszczyźnie - tam jest prawdopodobnie rodzinny dom jego matki Marii z rodu szlacheckiego Malczewskch. Franciszek Bubnowicz z żoną Weroniką z domu Nosel miał czworo dzieci: Janusz, Adam, Antonina i Maria. Franciszek, gdy wydoroślał, przejął obowiązki po swoim ojcu i kontynuował pracę we młynie. Do 1932 roku Franciszek służył w Pierwszym Pułku Szwoleżerów im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej, 4 września 1939 roku, Franciszek został zmobilizowany do 110 Rezerwowego Pułku Ułanów w Wołkowysku. 24 września 1939 roku w rejonie Dolistowa pułk został zaatakowany i rozbity przez radziecką 20 Brygadę Zmotoryzowaną. Do niewoli dostało się 45 kawalerzystów, w tym Franciszek Bubnowicz. Jeńcy zostali wywiezieni do obozu (gdzieś pod Moskwę). Po kilkunastu dniach niewoli, dzięki znajomości języka rosyjskiego i szczęśliwemu zbiegowi okoliczności Franciszek powrócił do domu. Jednak po krótkim czasie, za swoje szlacheckie pochodzenie i służbę w Pierwszym Pułku Szwoleżerów im. Józefa Piłsudskiego, Franciszek był prześladowany przez NKWD. Po zakończeniu działań wojennych, obawiając się aresztowania, latem 1945 Franciszek wraz z rodziną opuścił ojcowiznę i rodzinne Piaski i uciekł do Polski. Zamieszkał w Ośnie Lubuskim, gdzie w ramach rekompensaty za utracony w Piaskach młyn otrzymał poniemiecki młyn wodny. Niestety po paru latach ówczesne władze polskie odebrały mu darowany młyn i mianowały go jego zarządcą. Franciszek nie mógł się z tym pogodzić i w 1949 roku wyjechał wraz z rodziną do Koszalina. Weronika żona Franciszka zapadła tam na ciężką chorobę. Franciszek, aby ją ratować sprzedał nawet rodowe srebra. Niestety w lutym 1953 roku Weronika zmarła. Samotny ojciec z czwórką małych dzieci nie miał łatwo w życiu. Po kilku latach ponownie się ożenił z urodzoną w 1918 roku Leontyną Maksymowicz, z którą nie miał już dzieci. Do Piasek już nigdy nie przyjechał. Franciszek zmarł na wylew 28 czerwca 1973 roku.
Troje dzieci Franciszka: Adam, Antonina i Maria mieszkają do dzisiaj w Koszalinie. Jego najstarszy syn Janusz Bubnowicz mając 18 lat zaciągnął się do Wojska Polskiego. Janusz obecnie mieszka w Poznaniu, jest emerytowanym oficerem w stopniu pułkownika.