Упершыню Любавічы згадваюцца ў XVII ст. як мястэчка Аршанскага павету Віцебскага ваяводзтва Вялікага Княства Літоўскага. Паселішча значыцца ў лісьце цара маскоўскага Аляксея Міхайлавіча ад 30 красавіка 1655. Пазьней ім валодалі князі Любамірскія, якія збудавалі тут мураваную грэка-каталіцкую царкву.
У выніку першага падзелу Рэчы Паспалітай Любавічы апынуліся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Аршанскім павеце Магілёўскай губэрні. Станам на 1784 тут было 243 двары, зь іх 178 належалі хрысьціянам, 65 — юдэям. У 1798 адбыўся вялікі пажар, па якім мястэчка адбудавалі на тым жа месцы. У Вайну 1812 году ў Любавічах 2 тыдні стаяў корпус маршала напалеонаўскага войска Груні. У XIX — пачатку XX стст. тут праходзіў найбуйнейшы ў ваколіцах Хрышчанскі кірмаш з абарачэньнем больш за 1,5 млн рублёў. Станам на 1860 — 1 мураваны і 312 драўляных будынкаў, скарбовая габрэйская вучэльня (16 вучняў), гарбарня.
У XIX ст. Любавічы зрабіліся буйным рэлігійным цэнтрам: дзякуючы рабіну Шнэерзоны тут паўстала новая радыкальная плынь у юдаізьме — Хабад (Хабад-Любавіч, Любавіцкі хасідызм). У мястэчку дзейнічалі 3 малітоўныя школы і велізарная бібліятэка, якую за часамі Першай сусьветнай вайны пераправілі ў Маскву, у Румянцаўскі музэй (цяпер Расейская дзяржаўная бібліятэка). У Другую сусьветную вайну 4 лістапада 1941 нацысты зьнішчылі ў Любавічах 483 габрэі.
1 студзеня 1919 згодна з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі Любавічы ўвайшлі ў склад Беларускай ССР, аднак 16 студзеня Масква адабрала мястэчка разам зь іншымі этнічна беларускімі тэрыторыямі ў склад РСФСР. У 1924 Любавіцкую воласьць (разам з Руднянскай і Мікулінскай) не вярнулі БССР. Статус паселішча панізілі да вёскі.
Шмат што яшчэ звязвае старадаўняе мястэчка з Беларуссю. Напрыклад, барочны храм, у якім цяпер праваслаўная царква. Да нядаўняга часу тут захоўвалася шанаваная ікона Божай Маці, але яе выкралі з храма. Уладзімір Караткевіч у “Каласах пад сярпом тваім” выводзіць Любавічы як Кроераўшчыну.
Да нашага часу захаваліся магілы цадзікаў – духоўных лідараў хасідаў, якія шануюцца за сваё праведнае жыццё.