Kościół NMP | Choromce

Choromce

Niewielka to wieś prawdziwie poleska. Wśród lasów rzadko są rozrzucone osady, a lud przeważnie zajmuje się pędzeniem smoły i wyrobem rogóż. Noszą mieszkańcy nazwę "Poleszuków" i mają odrębny charakter. Nic dziwnego, że przebywanie w lesie, odcięcie ich sadyb od świata błotami i lasami, położyły na nich niejako odrębną piętno. Są oni pobożni, do kościoła przywiązani, ale bardzo ciemni. W lasach ogromnych znajduje się do 10 zakładów, pędzących smołę. Mają Choromce 10 dworów obywatelskich, reszta parafjan to drobna szlachta.

Smutne czasy przeżywały Choromce, długie lata proboszczami byli znani rytualiści: ks. Makarewicz i Olechnowicz, nic dziwnego, że i kościół i parafja były nadzwyczaj opuszczone. Po rytualistach, przez lat 20 (1880—1900) kościół był zamknięty.

Odżyła parafja przy nowej generacji księży, dla których celem życia nie był już pieniądz i odznaczenie, ale sprawa Boża. Pierwszym proboszczem po tych smutnych czasach był ks. Czechowski, następnie ks. Bitny. Szlachta, Pawłowicz, wreszcie obecny ks. Bielinis.

Kościół pierwotny, murowany, pod wezwaniem Naj. Marji Panny, wystawił w roku 1760 Kazimierz Sołtan, uposażywszy go suto. W roku 1843 kościół spalił się i parafjanie wystawili nowy kościół, ale już drewniany. Kościół znajduje się na cmentarzu o 1/2 wiorsty od majątku i od wsi.

Nasze Kościóły
Tom I, Diecezja Mińska
pod redakcja Ks. JÓZEFATA ŻYSKARA
1912