Drohiczyn - zabytki | zdjęcia

Historia Drohiczyna

Pierwsze wzmianki o tej miejscowości, zwanej początkowo Dowieczorowicze, pochodzą z 1452 roku. Od pierwszej połowy XVII wieku nazywana jest miasteczkiem, a w inwentarzu z 1778 roku – miastem, choć oficjalnych praw miejskich nie otrzymał nigdy. W 1749 roku marszałek piński Franciszek Orzeszko ufundował tu kościół i klasztor franciszkanów, a w 1801 roku powstała parafia katolicka. W 1832 roku klasztor skasowano ukazem carskim, upadła też parafia. Było to więc niczym nie wyróżniające się miasteczko, jakich wiele na Polesiu, przypominające wieś rozciągniętą wzdłuż traktu z Brześcia do Pińska i zamieszkane w większości przez Żydów. W połowie XIX wieku Drohiczyn liczył niespełna 100 domów i zaledwie 167 mieszkańców, czyli mógł się równać najwyżej z niewielkimi poleskimi wioskami. W końcu stulecia jednak, zapewne w związku z budową kolei poleskiej, jego ludność wzrosła do 3,5 tysiąca osób. Powstało kilka niewielkich zakładów przemysłowych, z których największym była fabryka słomianych kapeluszy. „Kariera” Drohiczyna rozpoczęła się dopiero w niepodległej Polsce, kiedy to dość niespodziewanie umieszczono tu siedzibę powiatu.

Po II wojnie światowej Drohiczyn został stolicą rejonu, ale przedwojenną liczbę mieszkańców osiągnął dopiero w latach sześćdziesiątych. Poważniejszy rozwój nastąpił po oficjalnym przyznaniu praw miejskich w 1967 roku. W 1970 roku miasto liczyło 7 tysięcy mieszkańców, teraz ma ich blisko 18 tysięcy. Działa tu kilka niedużych zakładów przemysłu spożywczego i obsługi rolnictwa.

Grzegorz Rąkowski
Czar Polesia”, Rewasz, Pruszków 2001
(A.O.)