Сядзіба Бароўскіх | Радзюкі

Радзюкі Бароўскіх

Да 1939 г. на месцы сучаснай вёскі Радзюкі ў 5 км на поўдзень ад Шаркаўшчыны існаваў маёнтак Бароўскіх гербу Ястрабец. Да 1825 г. Двор Радзюкі належаў Берастоўскім (Бжастоўскім) з Мосара, пасля 1825 г. – Бароўскім. Сядзібны дом яшчэ існаваў у 1950-я гг., калі на яго месцы быў пабудаваны будынак калгаснай канторы, а тэрыторыя маёнтка забудавана дамамі жыхароў ліквідаваных навакольных хутароў, якія ўступілі ў мясцовы калгас. З панскіх пабудоў у Радзюках захаваўся толькі перабудаваны па вайне млын.

Двор Бароўскіх у РадзюкахФота © archiwum Borowskich | Дата: < 1939

Эдвард БароўскіФота: ca. 1890

Эдвард Бароўскі, палкоўнік расійскай арміі. Жыхар другой паловы Радзюкоў – Радзюкі-2. У часе Крымскай вайны (1853-1856) быў узнагароджаны за абарону Севастопаля. За гераізм у баях, які акуплены ранамі і крывёю, быў уганараваны ясеневай ляскай са срэбнай галавой з надпісам царскага дазволу на выкарыстанне яе да мундзіру.

Гжэгаж Бароўскі (1856-1918)Фота: ca. 1890

Гжэгаж Бароўскі (1856-1918), інжынер-механік, расійскі палкоўнік. Сын Эдварда, нарадзіўся ў маёнтку Радзюкі Дзісенскага павету. Сярэднюю адукацыю атрымаў калі быў ваенна-марскім кадэтам; у 1874-76 гг здзейсніў падарожжа вакол свету на ветразевым караблі марской школы; затым вучыўся ў Кранштаце ў марской інжынернай школе, якую скончыў са званнем інжынера марскога флоту. Затым вучыўся ў Францыі і Aнгліі ў галіне суднабудавання, працаваў на верфі ў якасці інжынера ВМФ Расіі. Зрабіў шэраг вынаходак і ўдасканаленняў у канструкцыі паравых катлоў. Апублікаваў дысертацыю “Вадатрубны кацёл сістэмы інжынера Г. Бароўскага” (Пецярбург, 1915 ). Не парываў сувязяў з роднымі Радзюкамі, дапамагаў узнімаць сельскую гаспадарку. Яго намаганнямі створаная першая маставая з драўляных пліт ля Вострабрамскай капліцы ў Вільні. Памёр у Пецярбургу, заспеўшы бальшавіцкі пераварот.

Севярын Бароўскі (1863-1935)Фота: ca. 1900

Севярын Бароўскі (1863-1935), брат Гжэгажа. Нарадзіўся ў маёнтку Радзюкі Дзісенскага павету. Інжынер-механік, расійскі генерал. Падарожнічаў вакол свету, пазней быў інжынерам-механікам на ваенных караблях. Удзельнічаў у бітве пад Цусімай падчас руска-японскай вайны (1905 г.). Зразумеў, што не выстаіць пад артабстрэлам, і патапіў браняносец “Сысой Вялікі”, каб яго не захапілі японцы. Трапіў у палон. Пасля вяртання з палону працаваў на верфях Мікалаева і Севастопаля, затым у Пецярбургу. Пенсіяваны, жыў у маёнтку сваёй жонкі Юзэфова Браслаўскага павету, пахаваны ў Новым Пагосце (Мёрскі раён).

Уладзімір Скрабатун