Dwór | Dubieniec

Dwór w Dubieńcu

Typowo poleskie dobra Dubieniec były niegdyś dziedzictwem rodziny Szczyttów-Niemirowiczów h. Jastrzębiec, od których przeszły do Oleszów. Od około połowy XIX w. do 1939 r. należały do Kieniewiczów.

Do chwili wybuchu drugiej wojny światowej istniał w Dubieńcu dziewiętnastowieczny murowany, parterowy dwór, wzniesiony na fundamentach o rzucie szerokiego prostokąta. Dwór ten miał dwie niemal identyczne elewacje dłuższe. Były one zaakcentowane wydatnymi szerokimi gankami o dwóch daleko od siebie odsuniętych parach kolumn, zwieńczonymi trójkątnymi szczytami. Od strony wjazdu ganek był nieco szerszy i wyższy. Dom nakrywał wysoki, gładki dach czterospadowy.

W 1939 r. ani szczególnie cennych mebli, ani dzieł sztuki w Dubieńcu nie było, gdyż te przepadły w czasie pierwszej wojny światowej. Nie było też w Dubieńcu parku, a jedynie niewielki ogród. Przed gankiem frontowym ciągnął się duży kolisty gazon w obramieniu grup starych drzew i krzewów ozdobnych, od tyłu zaś leżał ogród kwiatowy, łączący się z sadem owocowym. Trochę sędziwych drzew, w tym topoli, rosło po obu stronach domu.