Zespół pałacowo-parkowy | Postawy

Więcej zdjęć (33) >>

Zespół pałacowy w dawnym majątku ziemskim

W XVI i XVII wieku miejscowe dobra należały do Despot-Zenowiczów, a w 1686 roku stały się własnością Biegańskich jako posag żony Kazimierza Biegańskiego – Apolonii z Zenowiczów. W pierwszej połowie XVIII wieku przez małżeństwo Anny Biegańskiej z Benedyktem Tyzenhauzem, majątek znalazł się na przeszło półtora wieku w ręku Tyzenhauzów.

Synem Anny i Benedykta był następny właściciel majątku, podskarbi nadworny litewski Antoni Tyzenhauz (1735-85), słynny reformator epoki stanisławowskiej. Ostatnim z rodu właścicielem majątku był Rajnold Tyzenhauz. Po jego śmierci w 1881 roku Postwy przeszły na spokrewnionych z nimi Przeździeckich i pozostawały w ich ręku do 1939 roku. Ostatnim właścicielem majątku był Konstanty Przeździecki.

Zachował się klasycystyczny pałac wybudowany w drugiej połowie XVIII wieku dla podskarbiego Antoniego Tyzenhauza przez włoskiego architekta Giuseppe de Sacco. Pałac był rozbudowany przez kolejnych przedstawicieli rodu Tyzenhauzów w pierwszej połowie XIX wieku. Po II wojnie światowej całkowicie przebudowano wnętrza na potrzeby szpitala, który mieści się tu do dziś.

Pałac ma plan zbliżony do litery „H” i składa się z trzech parterowych korpusów: środkowego i dwóch symetrycznych, bardzo wydłużonych korpusów bocznych. Centralna część najstarszego korpusu środkowego zaakcentowana jest pseudoryzalitem ozdobionym sześcioma pilastrami i trójkątnym frontonem.

Po rozbudowie na początku XIX wieku za główny został uznany boczny korpus północny, do którego w latach 30 XIX wieku dobudowano monumentalny sześciokolumnowy portyk ze schodami i trójkątnym frontonem.

Elewacje pałacu ozdabiają lizeny, pasy boni, fryz tryglifowy i girlandy. Częściowo zachowała się stiukowa dekoracja wnętrz. W korpusie południowym mieściła się kaplica. Z tyłu, za pałacem, znajduje się wydłużony korpus gospodarczy o podobnym wystroju. Zachowały się fragmenty otaczającego pałac wspaniałego niegdyś parku regularno-krajobrazowego o powierzchni 10 ha, z systemem stawów, kanałów i alej.

Grzegorz Rąkowski
„Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi”, Burchard Edition, Warszawa 1997
(A.O.)