Łużki były znaną miejscowością w okresie powstania listopadowego. Zbiegło do nich 18 junkrów dyneburskich polskiego pochodzenia, prowadzonych pod eskortą do Królestwa z zamiarem wcielenia ich do wojska. Byli to: Zbrożek Aleksander, Klott Jan, Klott Rudolf, Korsak Kazimierz, Łabuński Antoni, Plater hr. Julian, plater hr. Ferdynand, Kościałkowski Jan, Obuchowicz Ludwik, Sołłohub Maciej, Przysiecki Antoni, Strutyński Józef, Borowski Kazimierz, Rypiński Aleksander, Pągowski Aleksander, Szulc Józef, Kostrymowicz Józef, Rewkowicz Feliks.
Ta patriotycznie nastawiona młodzież, obeznana z wojskowością oddała powstaniu listopadowemu nieocenioną przysługę, ćwicząc, uzbrajając i ekwipując hufce powstańcze.Gdy oddział był gotowy, na jego dowódcę mianowano Walentego Brochockiego, weterana wojen napoleońskich, na zastępcę Alojzego Bujnickiego. Dowódcą artylerii został Michał Chrapowicki, a później Mikołaj Klott. Całą akcją kierował Aleksander Łopaciński. W ostatnich dniach kwietnia 1831 r. oddział liczył 3 tys. ludzi. Komendantem Łużek został Alojzy Bujnicki. 1 maja ks. Tatur odprawił w Łużkach uroczyste nabożeństwo, za co skazany został później na więzienie w twierdzy dyneburskiej. 6 maja oddział wyruszył na Dzisnę. W Dziśnie, Łużkach, Głębokim zebrały się wkrótce siły powstańcze w liczbie 10 tys. żołnierzy, które zgrupowały się w Łużkach 15 maja. Wobec zbliżającego się okrążenia przez wojska rosyjskie oddziały podzieliły się i wyruszyły w różne strony. Wkrótce powstanie stało się historią, ale pamięć o Łużkach jako centrum powstańczym na Brasławszczyźnie przetrwała na długie lata.
źródło:
Lewkowska Anna, Lewkowski Jacek, Walczak Wojciech;
Zabytkowe cmentarze na Kresach Wschodnich Drugiej Rzeczypospolitej.
Województwo wileńskie na obszarze Republiki Białorusi,
Wydawnictwo: DiG, 2007