Dwór Bielskich | Atteczyzna

Dwór Bielskich w Atteczyznie

Dobra Atteczyzna nabyte zostały w XVIII w. przez rodzinę Bielskich od poprzednich dziedziców Siekluckich. Od tego czasu aż do 1939 r. nie wychodziły one z rąk męskich potomków tej rodziny, używającej nazwiska „Giedyminowicze" oraz tytułu książęcego. Ostatnim dziedzicem Atteczyzny był Edward Bielski, syn Ksawerego, a wnuk Józefa.

W Atteczyźnie znajdował się stary dwór, wybudowany przypuszczalnie przez Bielskich także w XVIII w. Był nim długi, drewniany, parterowy budynek, kryty wysokim, czterospadowym dachem gontowym. Od zajazdu posiadał charakterystyczny ganek o czterech drewnianych słupach, wspierających trójkątny szczyt. W drugiej połowie XIX w. Ksawery Bielski dobudował do lewego skrzydła domu cztery pokoje służbowe.

Wnętrze dworu składało się z obszernego przedpokoju i trzynastu pokoi. Duży salon przylegał z prawej strony do ogrodu zimowego, zajmującego całą szerokość domu i oświetlonego ogromnymi, półkoliście zamkniętymi oknami. Pokój ten, jak też biblioteka, urządzony był meblami mahoniowymi z intarsją. Na ścianach wisiały pasy słuckie oraz makaty buczackie obok obrazów pierwszorzędnej wartości. Należały do nich: Święta Rodzina, dzieło uważane za oryginał Rubensa, dwa małe płótna Greuze'a, przedstawiające scenki rodzajowe oraz Dwaj rybacy z siecią Teniersa.

Dwór stał wśród bardzo rozległego i malowniczego starego parku. W bezpośredniej bliskości domu park miał charakter geometryczny, ze strzyżonymi kuliście drzewami i krzewami. Przed domem rozciągał się ogromny niezadrzewiony trawnik. W pobliżu rósł samotny dąb, którego wiek oceniano na 700—800 lat, zaś w innym miejscu dwa bardzo sędziwe orzechy włoskie. W obrębie parku, dalej od domu, znajdowały się dwie altany: 250-letnich kasztanów i altana pięćsetletnich lip. Malowniczy staw z kanałami i rozległe polany dodawały parkowi urozmaicenia.

Atteczyzna została obrabowana z cenniejszych przedmiotów w czasie pierwszej wojny światowej, zaś z ocalałych resztek — w czasie drugiej.