Zespół dworsko-parkowy Bochwiców | Florianów

Więcej zdjęć (20) >>

Zespół dworski w dawnym majątku Bochwiców

Florianów, zwany dawniej Nowymi Waszkowcami, był niegdyś folwarkiem dóbr Waszkowce należących do Floriana Bochwica. Na mocy działów rodzinnych folwark przypadł synowi Floriana – Janowi Ottonowi Bochwicowi (1835-1915), który wybudował tu sobie siedzibę i nazwał ją na cześć ojca Florianowem.

Jan Otto Bochwic był propagatorem nowoczesnego rolnictwa i zwolennikiem zniesienia poddaństwa. Za udział w Powstaniu Styczniowym został zesłany do twierdzy w Dyneburgu i skazany na śmierć. Ułaskawiony, powrócił do swego majątku, który wspaniale zagospodarował i założył w nim ogromny sad. Kontynuował też działalność społeczną i podnosił kulturę rolną okolic, między innymi publikując artykuły w fachowych czasopismach rolniczych.

Następnym właścicielem był syn Jana Ottona – Tadeusz Bochwic (1863-1930). Przed I wojną światową floriański dwór zasłynął jako salon towarzyski. Bywała tu między innymi blisko zaprzyjaźniona z właścicielem Eliza Orzeszkowa, Władysław S. Reymont, oraz inne znane osoby ze świata nauki i kultury, a także sąsiedzi jak na przykład Radziwiłłowie z Nieświeża i Reytanowie z Hruszówki. Ostatnim z rodu właścicielem Florianowa – do śmierci w 1937 roku, był syn Tadeusza – Jan Brochwic.

Dwór florianowski został wybudowany w około 1870 roku przez Jana Ottona Brochwica, a potem rozbudowany przez niego w następnych latach. Budowla składa się z trzech części. Najstarszy jest drewniany korpus środkowy, parterowy, z piętrową częścią centralną i werandą od strony ogrodu. Nieco później dobudowano do niego dwa prostopadłe skrzydła boczne. Prawe ma postać niedużej murowanej przybudówki. Najciekawszą częścią dworu jest jego piętrowe lewe skrzydło, utrzymane w stylu neogotyckim, zbudowane z nietynkowanej czerwonej cegły, z fasadą zwieńczoną schodkowym krenelażem z ośmioma zębatymi wieżyczkami, i dużymi ostrołukowymi oknami oraz takimiż porte-fenetrami w drugiej kondygnacji.

We dworze mieszczą się obecnie biura miejscowego kołchozu. Zachowały się fragmenty lipowej alei wiodącej do dworu oraz parku krajobrazowego otoczonego sadem. W parku rośnie Dąb Orzeszkowej, posadzony przez pisarkę w 1909 roku, o czym informuje tabliczka w języku białoruskim.

Grzegorz Rąkowski
„Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi”, Burchard Edition, Warszawa 1997
(A.O.)