Касцёл Св. Веранікі і кляштар бэрнардынаў | Селішча

Касьцёл і кляштар бэрнардынаў (францішканаў-абсэрвантаў) у Селішчы

Касьцёл Сьвятой Веранікі зьяўляецца трохнававай базылікай, збудаванай у стылі барока і выцягнутай у кірунку поўнач-поўдзень. Завяршае яе паўцыркульная апсіда, дзе разьмешчаны галоўны алтар. Цэнтральная прастора храму перарэзана трансэптам. Уфундаваны касьцёл у 1726 годзе ўладальнікамі Селішчаў полацкім падсудкам Язафатам Антонам Сялявам і ягонай жонкай Элеанорай. Апрача таго фундацыю падтрымаў падчашы полацкі Ян Язэп Рагоза. Паводле літургічнага гадавіка кансэкраваны (асьвячаны) касьцёл у 1728 годзе. У наступным 1729 годзе згадваецца ўжо і першы гвардыян (старэйшы кляштару) айцец Сэбасьцян Ксянжыцкі. Але пабудова комплексу доўжылася пэўна да 1734 году.

У 1744 годзе касьцёл быў філіяльным храмам Кубліцкае парафіі Полацкага дэканату. Кляштар разьмешчаны ля паўднёва-заходняга кута касьцёлу і злучаны зь ім крытымі пераходамі ў адзін комплекс.  З прычыны недахопу сродкаў кляштар ня здолеў разрасьціся да буйнога асяродку. Звыклая колькасьць манахаў у ім складала блізу пяці асобаў. Урэшце кіраўніцтва закону з прычыны малое колькасьці манахаў зьнізіла ў 1824 годзе статус асяродка з канвэнту да рэзідэнцыі. Пасьля ж паўстаньня ў 1832 годзе кляштар на загад расейскіх уладаў быў зачынены.

Ад 1867 году цэнтаральнае месца ў галоўным алтары храму займаў абраз Маці Божай, прынесены з Кублічаў пасьля канфіскацыі тамтэйшага касьцёлу ўладамі. У 1897 годзе пад началам пробашча Антона Сымановіча быў зроблены рамонт касьцёлу, у часе якога зьмененая форма купалоў на вежах. У 1889 годзе да касьцёла належалі пахавальныя капліцы на могілках у Селішчы і Вухвішчы. Колькасьць парафіянаў з часам вагалася, што можа тлумачыцца нейкімі зьменамі ў парафіяльнай структуры. У 1781 годзе тады яшчэ Кубліцкая парафія налічвала 2311 парафіянаў. У 1878 годзе колькасьць парафіянаў складала 2995 асобаў, у 1886 г. – 3062, у 1889 г. – 1995, у 1907 г.  – 3308, 1917 г. – 2010.

Найболей вядомым сярод селішчанскіх пробашчаў стаўся айцец Віктар Валентыновіч, які апекаваўся парафіяй у 1898-1914 гадах. Айцу Віктару цягам некалькіх гадоў супольна з навакольнымі заможнымі сем’ямі Маліноўскіх з Чарапоўшчыны, Івашэўскіх з Вухвішча ды іншымі ўдалося закласьці незалежную ад уладаў сетку навучаньня парафіянаў асновам ведаў. Сутнасьць яе палягала ў тым, што заможныя сем’і фінансавалі навучаньне найбольш пэрспектыўных вучняў. Тыя, атрымаўшы пэўныя веды, навучалі ім меней адукаваных дзетак, тыя - зусім непісьменных. Гэткім чынам была выбудаваная сістэма сапраўды народнае самаадукацыі. У 1917 годзе айцец Валентыновіч быў пераведзены ў Мсьціслаў.

З прычыны інтэнсыўных вайсковых дзеяньняў 1918-1920 гадоў касьцёльнае адміністрацыі не ўдалося наладзіць духовае жыцьцё. Парафія і далей заставалася вакантнай. Апекаваліся ёю ў  1924-26 гадах айцец Павел Казюнас з Загацьця, а ў 1927-28 гадах – састарэлы лепельскі дэкан айцец Павэл Карповіч. У часе Другой Сусьветнай вайны комплекс быў значна пашкоджаны. Разбураны дах і вежы касьцёлу. Сёньня не зважаючы на шыльду ля галоўнага уваходу з надпісам “Ахоўваецца дзяржавай” ніякіх, нават кансэрвацыйных, працаў на комплексе не праводзіцца і ён паступова разбураецца.